Innercity 2003 By Goedie, 22 December 2003

Na Tokio en Moskou was dit jaar de stad Rio de Janeiro aan de beurt om als thema centraal te staan voor het grootste indoorfestival van Nederland, Innercity. Op 20 december fungeerde, zoals gewoonlijk, de Rai in Amsterdam als plaats van handeling waar men van negen uur 's avonds tot zeven uur 's ochtends kon genieten van de meest uiteenlopende muziekstromingen. Ook dit jaar was er dus weer voor ieder wat wils. Er waren zeven hallen met verschillende namen als Tiësto, Dave Clarke, Junior Jack & Kid Crème, Lucien Foort, Mauro Picotto en er was zelfs voor het eerst een heuse Urban zaal waar onder andere Coolio een optreden zou geven.

Wat nog vers in mijn geheugen zat van vorig jaar was het eenrichtingsverkeer en de afstanden die je soms moest afleggen. Vorig jaar was het soms niet helemaal duidelijk waar welke zaal was en ook dit jaar waren er toch aardig wat mensen letterlijk de weg kwijt. Via een vlotte binnenkomst was het toch weer even zoeken naar de zaal waar ik naar toe wilde. Het probleem was vooral dat de zaalnummering van de Rai anders was in vergelijking tot die van Innercity zelf. Maar uiteraard was dit geen onoverkomelijk probleem want eenmaal een keer één rondje te hebben gelopen vond je de weg al weer snel.

Dat eerste rondje leidde tot in São Paulo oftewel de Randstadhal waarin de hele avond techno de boventoon zou voeren. In het midden stond een verhoogde dj booth met daarachter een grote videowall waarop de hele avond beelden getoond werden. Achter de dj was ook een platform waarop tijdens de avond acts uitgevoerd werden. Op dat platform stonden ook nog wasmachines en olievaten alleen ik begreep zelf niet helemaal het verband met São Paulo, maar dat ligt hoogstwaarschijnlijk aan mijn beperkte wereldkennis. Aan de achterkant van de zaal stonden links en rechts een bar, erg makkelijk dus om drinken te halen. Ook werd je bij die bars vlot geholpen, dat was ook een pluspunt. Bij binnenkomst van deze zaal stond de organisator van onder andere de Traffic en Voltt avonden, Bart Skils, achter de draaitafels. Hij was zijn set aan het afronden aangezien het bijna elf uur was. Zijn laatste paar platen waren een goede binnenkomer om het feest mee te beginnen.

Op dat moment gaf hij het roer over aan Sebastien Devaud, beter bekend onder de naam Agoria. Deze Fransman scoorde dit jaar hits met zijn nummers La onzième marche en sky is clear/kofea. In september heeft hij ook nog eens zijn debuutalbum gereleased genaamd Blossom waar onder andere ook deze twee hits op stonden. Al met al was ik gecharmeerd van de produceerkwaliteiten van deze man en was dan ook erg benieuwd hoe hij achter de draaitafels presteerde. Ik moet zeggen dat hij indruk op mij maakte. Hij haalde al trucs uit de kast en mixte er lustig op los. Vooral het enthousiasme en de beleving waarmee hij draaide was mooi om te zien. Het werd al een stuk drukker tijdens deze set en de sfeer kwam er goed in. Toen hij ook nog eens La onzième marche draaide kon zijn set wat mij betreft niet stuk.

Ondanks de goede set van Agoria ging ik toch even verder omdat ik ook nog in de andere zalen een kijkje wilde nemen. Ik kwam terecht in de Zuid en Westhal die de stad Brasilia vertegenwoordigde. Deze hal was een stuk groter en de dj booth was dan ook gehuisvest op een groot podium. Aan de beide lange zijden van de hal waren een verhoging en een bar. In deze hal zouden onder andere Don Diablo, Luna, Pavo en Mauro Picotto gaan draaien. Ik kwam voor die laatste. Deze Italiaan heeft al redelijk vaak op ID&T feesten gestaan en mij ook nooit verveeld. Ik liep dan ook vol goede moed en hoge verwachtingen de zaal binnen. Blijkbaar waren er meer mensen met die gedachte want het was erg druk in deze grote zaal. Picotto werd aangekondigd en de mensen werden enthousiast. Niet veel later kwam er ook een stortvloed aan papieren snippers naar beneden wat ook dat enthousiasme versterkte. Maar al gauw vond ik het wat minder worden. Picotto had weinig lijn in zijn set zitten en de mensen leken ook niet echt los te komen. Dat was even later ook te zien aan de hoeveelheid mensen die in de zaal stonden, het was minder druk geworden. Zelf heb ik Picotto ook weleens wat actiever achter de draaitafels gezien en dat miste ik ook een beetje.

Na deze kleine teleurstelling was het weer tijd voor de technozaal. Na Agoria was het tijd voor de Brit Dave Clarke. De man die onlangs een groot aantal mensen verbaasde met zijn nieuwe album Devil’s advocate. De één vond het nieuwe album helemaal niks en anderen vonden het juist verfrissend met al die verschillende invloeden. Kortom hij liet duidelijk weer van zich horen op produceergebied. Op optredend vlak liet hij ook van zich horen door middel van zijn live-debuut alleen deze avond zou hij zich beperken tot een dj set. In tegenstelling tot de set van Agoria was het tijdens deze set een stuk drukker. Veel mensen waren op deze man afgekomen en in mijn ogen ook terecht. Wat een set leverde hij af! De vonken vlogen er letterlijk vanaf, tijdens zijn set kwamen er namelijk ook wat vuurspugers en paaldanseressen achter hem staan om het optreden van een extra dimensie te voorzien. Elke keer als je dacht dat het niet gekker of beter kon haalde hij wel weer een trucje uit waarvan je uit je dak ging.

Aan Cristian Varela was het toen de moeilijke taak om deze goede set van Dave Clarke te overtreffen. Misschien een onbegonnen zaak maar deze Spanjaard maakte toch wel een goede indruk op me. Hij draaide vrij stevige techno maar wist het toch fris en funky te houden. Het publiek kon het ook erg waarderen want de sfeer was tijdens deze set dan ook erg goed te noemen.

Na ruim een uur besloot ik om ook eens een kijkje te gaan nemen in de Europahal. Daar was een grote chill out gelegenheid waar je kon zitten, eten en drinken of zelfs beach volleyballen. Maar ik kwam daar niet voor, ik kwam voor het klein Amazone zaaltje wat door middel van doeken werd afgeschermd van de rest van de ruimte. In deze zaal werd de progressive gerichte muziek gedraaid en achter de decks stond de Hagenees Remy. Deze zaal was vrij intiem en het leek er ook op alsof het wat oudere publiek hier op af was gekomen. Over Remy kan ik weer kort zijn. Ik blijf het maar herhalen en het klinkt misschien als een cliché maar hij draait altijd zo goed, mixtechnisch en ook qua platenkeuze. Ik moet de dag nog meemaken dat hij slecht draait.

Om het feest af te sluiten zocht ik toch wat hardere muziek en kwam ik uiteindelijk weer uit in de technozaal. De Japanner Takkyu Ishino, die op veel mensen al een goede indruk had achter gelaten tijdens Shockers, stond op dat moment achter de draaitafels. Tijdens deze set liet de Japanner horen dat hij ook wel van een wat hardere variant techno houdt. Het tempo zat er goed in en wat hij draaide neigde naar mijn idee richting de schranz. Een goede afsluiter om het laatste beetje energie eruit te dansen.

Al met al vond ik dit een redelijk geslaagde editie van Innercity. Het thema heeft erg goed uitgepakt getuige de vele mensen die in speciale Braziliaanse shirtjes liepen. Organisatorisch was er ook weinig reden tot klagen wat mij betreft. Bij het eten en drinken werd je vlot geholpen en het éénrichtingsverkeer is iets wat noodzakelijk is om de grote massa in banen te leiden en daar heb ik me dan ook niet aan gestoord. Nieuw dit jaar was ook het sluiten van zalen met oog op de veiligheid van de mensen, een maatregel die ook bij het evenement I Love Techno werd toegepast. Noodzakelijk alleen jammer als je dan net voor de ingang staat. Voor mij persoonlijk zat het venijn deze keer niet in de staart, maar juist het begin.

Hierbij wil ik ID&T nog bedanken voor de perskaart.