Love(parade) rules By Goedie, 20 July 2003

Over de Loveparade hoor je vaak het verhaal dat het een evenement is dat je eens een keer moet meemaken in je leven. Het schijnt een speciaal iets te zijn waar ik vaak veel positieve geluiden over hoorde. Dus toen de mogelijkheid verscheen om het dit jaar eens van naderbij te onderzoeken greep ik die kans met beide handen aan.

Meteen bij aankomst in Berlijn merkte ik al dat dit weekend een speciaal weekend zou worden. Het was pas vrijdag maar uit vele richtingen kwamen de beats al richting onze kant op. De vrijdag is ook een traditionele dag voor de vele pre-party's die op het programma staan. Zo was er het feest Lovenation met onder andere de dj's Westbam, Takkyu Ishino en Lexy of Cocoon loves Tresor met onder andere Funk D'Void, Pascal F.E.O.S. en Magda en zo waren er nog vele andere feesten met dit soort line-ups. Onze ogen waren echter gevallen op het feest The Love from Above dat werd gehouden in de Columbia Halle. Op dit feest zouden niemand minder dan Paul van Dyk, Tiësto, Turntablerocker, Moguai, Ricardo Villalbos en Cirillo de line-up vormen.

The Love from Above

Na een ritje met de metro, wat overigens een ideaal vervoersmiddel is om je te verplaatsen door de gehele stad, kwamen we aan bij de halte Platz der Luftbrücke waar de Columbia Halle zich bevindt. Bij aankomst rond een uurtje of 12 stond er al een aardig lange rij, zowel voor de gastenlijst-ingang als de normale ingang. Later was dit ook te merken getuige de vele digitale camera's die ik in de zaal zag flitsen. Tijdens het in de rij staan merkte ik al dat er behoorlijk wat Nederlanders aanwezig zouden zijn tijdens deze avond. Bijna iedereen die om me heen stond sprak haast Nederlands. Na een vlotte visitage stonden we dan eindelijk binnen of liever gezegd nog steeds buiten. We stonden namelijk op een pleintje wat de verbindingsweg was tussen de 2 area's. Vanuit de ingang gezien bevond de main area zich aan de rechterzijde. Dat is ook de enige plek die ik de gehele avond bezocht heb dus over de andere kan ik weinig tot helemaal niets zeggen.

Bij binnenkomst was het eerste wat me opviel de hitte die op me afkwam. Paul van Dyk had zijn eerste korte set er al op zitten en het was duidelijk dat het al erg druk was. De sfeer zat er al goed in en ik vond het wel een beetje jammer dat ik zijn eerste set gemist had. Helemaal toen ik later van een bekende hoorde dat hij tijdens zijn eerste set wat rustiger had gedraaid. Rond middernacht was het toen Moguai die het overnam. Deze Duitser die vooral bij de meeste bekend is vanwege zijn recente hits U know Y & Get on. Deze 2 nummers kwamen uiteraard ook voorbij. De hele set was een hele goede binnenkomer. Hij draaide een mix van electro en house wat goed aansloeg bij het publiek. De sfeer zat er gelijk goed in en toen ik Planet Funk – Who said (Moguai remix) hoorde ging ik helemaal uit mijn dak. Zijn platenkeuze en mixtechniek was precies wat ik goed vond en vanaf dat moment kon mijn avond eigenlijk al niet meer stuk.

Na 2 uur genoten te hebben was het tijd voor onze Nederlandse trots Tiësto om te bewijzen aan het Duitse en natuurlijk ook in grote getale aanwezige Nederlandse publiek waarom hij de nummer 1 dj van de wereld is. In zijn kenmerkende stijl van de laatste periode zette hij het publiek op zijn kop. Het ene moment zweefde het hele publiek op 'Tears from the moon' en het volgende moment ging iedereen uit zijn dak op de technohit 'Obsession'. Ik zelf vond het een lekkere set maar in mijn ogen niet meer dan dat, eigenlijk gewoon een degelijke set wat je van Tiësto kan verwachten. Deze stijl van Tiësto is gewoon niet helemaal mijn smaak, maar gelukkig dachten velen in het publiek daar heel anders over en de sfeer tijdens deze set was dan ook top!

Rond een uurtje of 4 was het toen tijd voor een 2e maal Paul van Dyk. Ditmaal zou hij 5 uur lang draaien tot klokslag 9 uur. Ik heb jammer genoeg maar 1 uurtje van zijn set meegemaakt omdat we nog enigszins fit op die Siegesäule wilden staan. Dat ene uurtje wat we van hem hebben gehoord was iets harder dan ik had verwacht. Maar wel lekker om het feest mee af te sluiten.

Rond vijfen gingen we dus weer richting ons hotel. Al met al was het een lekker begin van dit weekeinde. De Columbia Halle is een mooie locatie om een eerste pre-party mee te maken. Lekker groot, goed gevuld met mensen wat leidde tot die hitte maar aan de andere kant droeg dat natuurlijk ook weer bij aan de extra sfeer. De drankprijzen waren goed te doen en je werd redelijk snel geholpen. Alleen was het even wennen aan het statiegeld en de 'chips'. Sommige mensen dachten zelfs dat je er mee kon betalen. Wat mij betreft was dit een goed feest en een aanrader om heen te gaan als je nog eens een keer de Loveparade bezoekt.

Loveparade 2003

Na een korte nachtrust en een goed ontbijt was het dan zover waar we voor gekomen waren, de parade rondom de Siegesäule. Tegenwoordig zijn de feesten voor en na de parade ook een stuk belangrijker geworden maar natuurlijk draait het allemaal om de parade zelf. Na een stukje gelopen te hebben vonden we een plekje vlakbij de Siegesäule, het was al aardig druk. Langzaamaan begon de sfeer er steeds beter in te komen en de mensen begonnen steeds meer lawaai te maken en werden heel erg enthousiast.

Steeds meer kreeg ik het gevoel waarom dit zo speciaal was. Om me heen zag je de leukste mensen in aparte kledij en iedereen zag je glimlachen. Grote trucks met bekende dj's en vol feestende mensen reden voorbij gevolgd door hordes mensen. Het weer was op dat moment ook top. De zon scheen lekker en het was genieten geblazen vanaf de plek waar wij stonden. Terwijl de verschillende bekende wagens aan ons voorbij gingen leek er in de lucht ook een steeds dikker wolken pak boven ons te vormen. Het werd steeds donkerder en het begon uiteindelijk ook voor een korte periode flink te regenen. Maar de grote massa liet zich niet uit het veld slaan en na even geschuild te hebben gingen de meeste gewoon weer door met feesten.

De tijd was inmiddels al snel voorbijgegaan en alle trucks waren ook al voorbij gekomen. Het was dus al tijd voor de dj optredens op en rond de Siegesäule. Elke dj kreeg rond de 20 minuten om het publiek te vermaken en zo kwamen in betrekkelijk korte tijd 16 dj's aan bod. Omdat wij tijdens de regen besloten hadden om even kort wat te eten kwamen wij bij het begin van de set van Moguai aan op ons vaste stekkie van de rest van de avond. Umek, LaDiDa en Chrysler heb ik dus niet bewust meegemaakt.

Moguai opende gelijk weer met Planet Funk – Who said (Moguai remix). Op dat moment begon het zonnetje al weer een beetje door te breken en kreeg ik toch ook een lichtelijk kippenvel gevoel. Hij ging door in die stijl die ik de avond de voor van hem had gehoord. Super dus!

Na hem was het tijd voor Tomcraft, niet een van mijn favoriete dj's. Maar van tevoren gaf ik hem het voordeel van de twijfel. Maar dat voordeel was al weer snel verdwenen. Tijdens zijn set had ik het gevoel alsof ik van mijn spreekwoordelijk stoel afviel. Ik vroeg me werkelijk af of deze man wel kon mixen. Het leek alsof hij schuif dicht deed, andere plaat erop, schuif open. Gelukkig duurde deze lijdensweg maar 20 minuten maar ik vond het echt 3 keer niks.

Op dat moment was ik heel erg blij met de opkomst van de uit Chicago afkomstige import-Duitser Rush. Het tempo werd opgevoerd en het werd gelijk een stuk steviger, zoals we natuurlijk van hem gewend zijn. 20 minuten lang uit je dak gaan op platen waarvan je steeds denkt dat ze niet harder kunnen en daarna mixt hij er dan weer 1 in die nog harder is!

Vaste prik op de Loveparade is de speech van de organisator Matthias Roeingh, ook wel bekend als Dr. Motte. Dingen als vrede en elkaar liefhebben kwamen uiteraard voorbij en de grote massa wilde natuurlijk erg graag weer verder feesten. Na dit statement vertelde hij aan de menigte dat het feest weer verder kon gaan en een groot gejuich barstte los.

Van de dj's die na de speech kwamen ga ik niet iedereen gedetailleerd bespreken maar enkele die ertussenuit sprongen waren toch wel Lexy, Felix da Housecat, Hell & Westbam. Tijdens die sets kon ik heel erg moeilijk stil blijven staan. Op het moment dat Felix da Housecat als een van de laatste platen Agoria – La 11ème marche (Phil Kieran mix) erin gooide kreeg ik toch ook wel een kippenvelgevoel. Op het moment dat die plaat zijn climax bereikte begon het net te regen, echt super!

Met pijn in mijn voeten en een blij gevoel van binnen liepen we weer terug naar de metro en bereikte het hotel. Op dat moment begon het gevoel van moeheid toch te overheersen en heb ik geen after-party meer bezocht. Iets voor wellicht volgend jaar, want een ding weet ik wel, ik wil dit evenement zeker nog een keer bezoeken. Het speciale waar ik het in het begin van mijn verhaal over had heb ik dan ook zeker ervaren en ben dan ook erg blij dat ik richting Berlijn ben gegaan.