Traffic, Green & Blue en de U60311: het weekend van mijn leven! By Michael, 9 September 2003

Als je ergens veel van verwacht valt het meestal tegen. Maar wat nou als die verwachtingen juist overtroffen worden? Dan weet je niet hoe snel je een report voor Groovetrackers moet schrijven! Dus hier zit ik, klaar om te typen maar niet wetend waar te beginnen. Bij het begin dan maar?

Het was officieel bijna zaterdag toen we de gezelligste club van Nederland binnenliepen. Inderdaad: het was weer tijd voor Traffic in de Melkweg! Bart Skils, wiens ster in mijn boekje maar niet wil stoppen met rijzen, had net zijn eerste plaat opgezet. Zoals ik onderhand gewend ben geraakt draaide hij de sterren niet van maar aan de hemel! Toch vond ik hem niet zo sterk als op Voltt 3 maanden geleden. I’ve said it before and I’ll say it again: Laat deze man een keer Awakenings afsluiten en hij zal iedereen versteld doen staan!
Nadat Neerlands trots had afgesloten met Mulero’s cv is dead was het de beurt aan de welbekende Spanjaard Angel Molina. Hij verraste me op positieve wijze door de heerlijke toontjes die in zijn opzwepende platen verwerkt waren.
Om 3 uur maakte de ene kale kop plaats voor de andere: James Ruskin begon aan de laatste set van de avond. Een nogal teleurstellende set naar mijn mening. De zeldzame lichtpuntjes kwamen in de vorm van Ruskin’s eigen producties, maar over het geheel gezien kwam zijn set niet in de buurt van die van zijn voorgangers. Ik kan met zekerheid zeggen dat de Engelsman voor een beter einde van Traffic zorgde dan de stuntelende Diego tijdens de vorige editie, maar of dit iets betekent valt te betwijfelen.
Gelukkig was er om 5 uur geen reden om te balen van de gedwongen aftocht. Zondag stond onze road trip naar Duitsland immers op het programma!

Zondagochtend vertrokken we al om half 8 ’s ochtends met de auto richting onze oosterburen. Omdat ik sinds vrijdagochtend maar 2 uurtjes slaap had gekregen duurde het niet lang voor het geluid van de motor me in slaap suste. Na 4 uur kwamen we aan in Frankfurt. Gelukkig vonden we al snel de ingang van ons hotel, die overigens nogal bleek afstak tegen de rode verlichting van de omringende stripclubs. Nadat we onze spullen in de kamers gedumpt hadden gingen we snel weer terug richting de auto’s. In Obertshausen was Green & Blue immers al in volle gang! Tot onze grote schrik was het inmiddels hard gaan regenen, maar toen we bij het Atlantis Waldschwimmbad aankwamen bleek dat God het vandaag alleen op de Frankfurters gemunt had.
Op een verrassend droog veld konden we tot 4 uur genieten van Richie “Halfgod” Hawtin’s ijzersterke optreden. Tijdens de laatste 5 kwartier baalde ik er niet eens meer van dat ik Steve Bug aan het missen was en dat zegt een hoop! Bug, die zichzelf op 5 Days Off regelrecht in mijn persoonlijke top 5 draaide, ging bovendien een uur langer door dan Richie. Ik wist tijdens dat uur weer niet wat ik hoorde en benoem Steve Bug daarom bij deze tot Man Of The Match!
Toen Ricardo Villalobos het om 5 uur overnam van Bug was Sven Väth alweer een uur bezig op het grote veld. Zoals ik vreesde konden beiden niet tippen aan het niveau van Hawtin en Bug, maar dat maakte de gezelligheid er alles behalve minder om!
Väth had absoluut periodes waarin hij fantastisch draaide, maar zoals gewoonlijk vond ik hem toch te wisselvallig. Villalobos kwam in mijn ogen al een stuk dichter in de buurt, maar ook hem vond ik niet zo constant als zijn voorganger.
Om 10 uur was het feest afgelopen, dachten we. Sven pakte de microfoon en vertelde ons dat we nog een uurtje of 2 doorgingen! Hij bracht het tempo echter omlaag en had het te druk met zijn vrienden om de platen überhaupt te mixen. We zijn dan ook niet tot het einde gebleven.

We maakten nog een korte stop in het hotel om ons even op te frissen en vervolgden onze weg naar het derde feest van het weekend: de afterparty in de beroemde U60311 in Frankfurt! Iets na middernacht kwamen we daar tegelijk met Richie Hawtin binnenlopen. Het was echter Sven Väth die er blijkbaar na 8 uur nog steeds geen genoeg van had! Hij draaide veel beter dan aan het eind van Green & Blue waardoor we met zijn allen nog even onze laatste reserves aanspraken om nog een danspasje te kunnen doen. Toen ik het toch te warm kreeg besloot ik even een rondje te lopen om de tent eens even goed te verkennen. Ik ging door een deur naar een ander zaaltje en hoorde meteen dat daar goed gedraaid werd. Toen ik om het hoekje keek zag ik Ricardo Villalobos en Richie Hawtin samen draaien! Ik denk niet dat ik ooit zo snel door een menigte ben gekomen! Binnen een minuut stonden we met z’n allen te genieten van de heerlijke minimale deuntjes die de heren ons ten gehore brachten. Om een uurtje of 3 besloten we om toch maar eens richting hotel te gaan. Te voet bleek dit echter een nogal onmogelijke opdracht aangezien het enorm hard aan het regenen was. Gelukkig kwamen de taxi’s massaal voorrijden waardoor we al snel van onze laatste jointjes konden genieten in het hotel.
Zoals gewoonlijk na een feest duurde het lang voor ik in slaap viel, wat me in dit geval behoorlijk verbaasde. Ik had immers in 65 uur maarliefst 3 feesten en slechts 2 uur slaap gehad! Het was half 12 op maandagochtend toen we Frankfurt verlieten en gelukkig kwam ook deze keer het rustgevende geluid van de automotor tot mijn redding. Uitgerust en uitgeblust hebben we in Laren nog een laatste drankje gedronken voor het onvermijdelijke afscheid. Als ik ergens slecht tegen kan…

Ik bedank Chris, Lucas, Geert, Gijs, Bauke, Bob en mijn miepies Marenne en Caroline voor één van de beste weekenden van mijn leven !!!

Party Pics Traffic
Party Pics Green&Blue