Timewarp 2005: make your transition By Ro, 5 April 2005

Na meer dan een jaar wachten was het zover. Timewarp 2005 op dezelfde lokatie als andere keren, dat was na het afscheid van vorig jaar toch nog een onverwachte verassing. Dit keer voor mij niet rijden 's ochtends vroeg, maar zitten 's middags wat later. Het is een waar slagveld geworden, maar wat heb ik ontzettend genoten!

Na een korte rendez-vous op Duivendrecht zijn we in de Kitty mobiel gestapt op weg naar Utrecht en Mannheim. Na vele plaspauzes, twee gratis wienerschnitzels met patat, en een corrupt bingo spel (Ruud ging er met originaliteitsprijzen vandoor) maar vooral veel gezelligheid geraakten wij op Timewarp alwaar wij meer dan 15 uur moesten vertoeven. Wat dacht de busschauffeur toen er gevraagd werd of hij een uur langer wilde wachten tot half twee 's middags tot het einde van Richie's set en het begin van de after in zaal 3?
Bij binnenkomst zijn we meteen doorgehobbeld naar zaal 3 waar Leila Abu-er-rub ons binnen enkele minuten had opgewarmd met het soundsystem en platen van oa Justus Kohnke en Abe Duque. Wat voelde het weer goed om de house uit zaal 3 te horen op de voor mij meest waanzinnige geluidsinstallatie. Loep en loep zuiver, en tegelijkertijd snoei en snoei hard.
De Wighnomy Brothers lieten lang op zich wachten, uiteindelijk te lang dus. Ziek en kiespijn. Ook dj's moeten nog absentiebriefjes inleveren van hun ouders vind ik.
Om twaalf uur begon Hell in zaal 2, een van de bejaarden in de dance die op Timewarp voor een uitzinnige menigte hun ding mochten doen. Ook Vath en ome Dave Clarke hadden hun stoute schoenen aangetrokken en zijn uit het bejaardentehuis ontsnapt. Hell begon heel direct met zijn set, zag er bovendien uit als inderdaad, een gigolo, en ging twee uur lang door zoals hij was begonnen. Gekke electro, aparte vocals, en vooral het droge voorkomen van de man, maakte zijn optreden zeker leuk. Hij gaf de koptelefoon om twee uur door aan Sven die ogenschijnlijk weer van een boot met palmboompjes, cocktails, mooie vrouwen en natuurlijk mooie mannen kwam. Ik begin zijn sets steeds minder te waarderen. Waar Hawtin later op de ochtend zijn nieuwe Plastikman dvd stond op te nemen, daar stond Sven rond middernacht de LOI mixen voor beginners op te nemen. Gehts noch van Roman Flugel was voor mij aanleiding om snel terug naar zaal 3 te gaan, waar dj Koze af en toe iets te gretig aan de knoppen stond te draaien. Veel fouten maakte hij bij het mixen maar zijn platenkeus maakte veel goed. Langzame, dreunende beats, rare breaks en de gezelligheid in die zaal maakten het een aangename set om mee te maken. Af en toe vluchte ik naar buiten vanwege de warmte en rook, en druk op mijn oren.

Karotte begon waar velen in Nederland al stoppen. Om half zes zag ik de mogelijkheid nog drie kwartier van deze wortel te eten voordat ik mijn tent ging opslaan in zaal 2. Hij opende zoals hij dat altijd doet en waarom hij zo geliefd is: vol enthousiasme, veel sigaretten roken, vette platen draaien, en de zaal dus meerdere keren op z'n kop zetten.

Om kwart over zes was het zover. Ik hoorde de laatste klanken van Alter Ego, die natuurlijk hun live versie van Rocker hebben laten horen, en tegen het einde van hun set toch zeker stevig bezig waren.

Hawtin in de dj booth. Toch echt een heerlijk gezicht. Ableton live, Final Scratch, en Hawtin binnen een straal van 5 meter. Maak je borst maar nat.
Hij begon vrij hard vond ik, desalniettemin heb ik voor het eerst sinds een tijd weer echt genoten van techno, mede dankzij mixjes waar zelfs Magda zoals ze zelf zegt nog van staat te genieten. Acid storm moest er zwaar aan geloven: loopjes, sampletjes, volgende plaat, of toch weer Technasia, en twee platen verder dan toch echt Acid storm. Keer op keer zette Hawtin het publiek op het verkeerde been, ik kwam zelfs helemaal los van de grond op meerdere momenten. De klassiekers die Richie draait zijn anders dan anders, zijn voet op z'n pedaaltje, z'n rechterhand op de Apple en z'n linkerhand op het mengpaneeltje. Deze man weet zelfs zonder te kijken waar het knopje zit wat hij zoekt, mixt tegelijkertijd een nieuwe plaat in, doet een paar seconden zijn ogen dicht en smijt de loeiharde bassen richting het publiek. Af en toe haalde hij de bas eruit, zocht snel een nieuwe plaat, wiebelde hem twee keer heen en weer op de draaitafel, mixt de tweede plaat basloos in, laat ons even horen hoe de bas zal klinken, switched weer terug naar de eerdere plaat, gooit zijn effecten in de strijd en gaat snel door naar de volgende plaat. Wat een techniek. Wat een machtsvertoon. Wat een held.
Om half elf kwam Villalobos naast hem staan, met een fles Jack, zag er ook al aardig geleefd uit, en probeerde een beetje mee te doen, maar raakte uiteindelijk verstrikt in gebaren wanneer de Hawtin machine zijn set om de minuut een dikke climax gaf.
Mechanische bassen, vage bliepjes en tikkende high hats bereikten onze oren, onze benen, onze geest.
De laatste uren heb ik staan glimlachen van ongeloof. Hawtin genoot zichtbaar van de erkenning die hij kreeg uit het publiek, maakte zijn af en toe knullige dansje, balde zijn vuist, zwaaide bescheiden en liet zien waarom hij DE man van het moment is.
Na twaalven werden er enkele fouten gemaakt, maar ach, waar hebben we het over? De tranen schoten bijna in mijn ogen bij de laatste tien minuten. Wat een geluid. Wat een artiest. De kerkdienst zat er na spastik, housenation en Mathew Johnson's Marionette, met sampletjes van Make your transition, op en ik kan jullie vertellen: ik ben bekeerd.
Make your transition…