Voltt! Een traktatie By Ro, 14 June 2004

Voltt!
Ik vraag me dan af: waarom Voltt! En…hoezo dubbel t?
Het praat wel lekker: Ik ga vanavond naar Voltt.
Dat wekt tevens interesse: wat is dat, Voltt? En daar loopt het spaak.
Tja. Wat is dat dan?
Je zou dan kunnen doorgaan in het gesprek, er energie insteken, door te zeggen: Minimal house. Maar dan wordt het moeilijk. Hoe leg je Minimal house uit?
Noem het clickhouse. Kan. Of probeer het te omschrijven: rustig, monotoon, minimaal, bliepjes en klikjes. Maarja, wat moet de gemiddelde Nederlander daarmee?
Daarom wil ik Mark 'Nizozemska' bedanken voor zijn opmerking op Voltt: Het is eigenlijk, en vooral, een traktatie.

Het begon met een goede binnenkomer: we kwamen binnen.
Of eigenlijk: ik kwam binnen. De vorige keer vond iemand het in de rij nodig om mij lastig te vallen en ruzie te maken en bovendien voor te dringen zonder te melden lid van het personeel te zijn. Ik op mijn beurt ruzie terug maken, en bij de deur keihard geweigerd worden. Villalobos superset? Ik weet van niks. Afterparty 020? Ach…

Namen die tot de verbeelding spreken: Matthew Dear en Toni Rios. Deze mannen naast Bart Skils in de "main" die bijna altijd de lijn en de sfeer bepaalt op zijn feesten als openingsact.

Belangrijk vind ik op een feest: je moet je op je gemak voelen.
Het rondje door de paradiso stopte al vooraan bij Skils, daar waar de vrienden hun tenten opslaan. Het groeten van Skils die dus blijkbaar heeft opgemerkt dat ik binnenkwam geeft meteen een goed gevoel. Deze dj is betrokken bij de mensen die op zijn feesten komen, en is ook vaak de laatste die van de dansvloer vertrekt als hij met zijn set klaar is. Ja. Ook al vind je de muziek kut, gezellig is het altijd op Voltt.

Skils vulde de dansvloer met houseplaten en vervolgde zijn weg met diepere tracks en dook vervolgens echt het diepe in met de clickhouse waar Voltt om bekend staat. Clickhouse. Watte? Juist ja.

Om twee uur trad Matthew Dear aan, zonder platen, maar met laptop en een kop die precies hetzelfde is als op zijn nieuwe artiestenalbum: Leave Luck to heaven.
Hij begon zoals je wil dat mensen beginnen: Met een verlegen glimlachje en vooral geconcentreerde blik.
De opbouw was zoals een opbouw behoort te zijn: vrij vaag, maar nooit de kern van de opbouw uit het oog verliezend, namelijk niet saai of langdradig, maar juist interessant door stap voor stap geluiden te introduceren om uiteindelijk de opbouw af te ronden en over te gaan in het verhaal op zich. De beat, de bas, de high-hats, de klikjes. We zijn begonnen.
Vloeiend.
Daarom worden voetballers betaald voor assisten die gegeven worden. Duidelijk.

De set was ronduit bizar. Her en der hoorde ik wishlist door het geschreeuw heen. Terecht. Wat een flow. Wat een stijl. Bassen die vervormen tot acid. Klikjes die klakjes worden. Meerdere climaxen wat uiteindelijk een grote climax van een uur bleek te zijn. Ergens bij het einde van zijn set toen de zaal weer explodeerde van genot zag ik Dear even de zaal in kijken, vervolgens de ogen van zijn vriendin (?) zoeken en te vinden, om fluisterend te schreeuwen: wauw! Ook hij heeft dus genoten van de sfeer, van de mensen, van zijn eigen set, en van de aanblik van zijn eigen vriendin. En terecht.

Het rondje door de paradiso besloot ik te vervolgen. Het bleek overal gezellig. In het algemeen omdat iedereen het naar zijn zin had en in het bijzonder omdat iedereen stond te dansen. In de bovenzaal bij Kostas Hom (Oranje kniekousen, middeleeuws shirt) op de trappen, vooral voor het zitmoment, en beneden bij het minimal dreamteam met onder andere Lauhaus die een daverende set draaide.

Aan Toni Rios de eer om de avond af te sluiten na Dear. De visuals die hem daarbij zichtbaar ondersteunden met wederom leuke en creatieve beelden. Maar Rios had dat niet nodig, ook al was zijn set naar mijn mening iets platter dan die van Dear, maar dat kon de pret niet drukken. Onder 9,5 zit namelijk de 9+. Hij mengde zich af en toe in de stijl die Cocoon kenmerkt: raar, tegendraads, dansbaar, interessant, creatief.

Om vijf uur sloot de tent, en werd men weggejaagd. Leuk dat mensen met een flesje en een stuk hout altijd nog wat te dansen krijgen, als de muziek dood is en de desillusie springlevend. Zei iemand desillusie? Ik zei afterparty.
En zoals altijd weer op de after. Gezelligheid kent geen grenzen. Bedankt allen. Bedankt Voltt! Bedankt.


De minimale traktatie:
De opbouw.
De beat.
De groove.
Het leipe geluidje.
De stilte.
Alles tegelijk.
En dan de high-hats….
Wat een traktatie.