Geen agenda. Dagboek. (deel 1) By Ro, 27 July 2004

De bus. Eigenlijk de bushalte.
Hij heeft een koffertje met wieltjes eronder waarmee buitengewoon handig te lopen is. Stom dat ik er niet zo een heb. Stoplicht.
"Welke kant moeten we op?"
"Die bushalte." En hij wijst naar een hoopje mensen die zich rondom een bordje hebben verzameld.
Als die mensen niet voor het bordje staan te wachten dan kan ik ook nog kijken wat erop staat. Haltetijden.
Ik betrap mezelf erop dat ik weet dat zij weten dat wat ik ook zie, het niks met de haltetijd te maken heeft, maar het meer dient als herkenningspunt dat hier inderdaad in ieder geval na en voor elkaar bussen langskomen die een afgesproken route zullen volgen.
Maar het geeft niet. Ik kijk toch.
Even later stap ik weg en schiet me geen enkele tijd binnen die ik net gezien zou hebben. Net als de kennismaking die eigenlijk alleen een handdruk is; vijf minuten later in gesprek met diezelfde persoon zit ik me vaak al af te vragen of het normaal is dat mensen over zichzelf in de derde persoon praten.
Ik gaf de bushaltetijdentabel een hand, maar veel zei het me allemaal niet.

We moesten eigenlijk drie bushaltes tot de onze, over een brede hoofdweg waardoor we het volgende bordje een stuk verderop al zagen staan.
Ik dacht nog: blijven staan of doorlopen naar de volgende halte, wetend dat stilstaan achteruitgang is.
Toen moest er een beslissing genomen worden: doorlopen en de bus missen.
Tijd: het lopen van bushalte naar bushalte. Eerst denk je dat het nuttig is om achterom te kijken, dan, als je bent aangekomen op het punt om niet meer achterom te kijken, raast de bus voorbij.
Tijd. Leven in het verleden, of denken aan de toekomst?

Wij vonden het belangrijk genoeg om bewust te kiezen in deze situatie, maar ook al was de keuze niet het kiezen waard dan hadden wij nog gekozen, immers, niet kiezen is ook een keuze.

Later op Duomo bestellen we 6 bier niet wetende dat ze bekers tappen van 0.4 liter. Toen ik erachter kwam dat deze werkelijkheid de onze was, was het te laat om denkbeeldige vrienden in het verhaal te betrekken om ons uit deze onaangename situatie te helpen.
Bijna tweeeneenhalve liter bier op de bar, ik heb twee handen vol, een rij die steeds groter wordt, en denkbeeldige vrienden die ons in de steek laten.
Hoe leg je in het Italiaans uit dat een treetje bijzonder handig is in situaties als deze?

Uiteindelijk lopen we door naar huis, hij op de weg, ik op de stoep vlak langs de bomen die hun werk doen als amsterdammertje voor de gemiddelde getikte Italiaanse chauffeur.
"Moet je kijken."
Ik quasi geinteresseerd: "Wat?"
Maar zijn opwinding bleek gemeend; hij had al een blaar op zn voet zo groot als de dwarsdoorsnede van een tennisbal, nu eentje zo groot als een knikker in de palm van zijn hand.
Toch maar goed dat ik mijn tas niet bij me heb.