1+1=2 By Ro, 12 December 2003

Ik begon deze week met mezelf de vraag te stellen of Sinterklaas nou uit Turkije komt, of uit Spanje, of uit een boekje. Ik ben nu al zeker een week verder, maar nog geen hersencel rijker over dit onderwerp. Feit is dat ik mijzelf dat alleen heb afgevraagd, zonder ook een antwoord te zoeken. En hoe kan je vooruit, als je achteruit gaat? Zoals mijn vader reageerde in de auto toen hij gas gaf, ik mijn slok melk op mijn jas deponeerde in plaats van mijn mond, en ik hem verweet gas te geven: "Hoe kan ik komen waar ik wil, als ik alleen maar rem?"
1+1=2
Die logica stelde mij tevreden, ik betrapte mezelf er zelfs op trots te zijn op mijn vader, dat hij de dingen in het leven zo uiteen weet te zetten, misschien ook wel omdat die logica in mijn hoofd niet zou passen en ik stiekem hoopte dat de genen waarin die logica zouden moeten zitten, die ik bovendien heb meegekregen bij het spel dat seks heet en waarbij ik ben verwekt, binnenkort geactiveerd zouden worden, en ik me dus op onvoorstelbaar moeilijke situaties zoals de beschreven situatie, mezelf gerust kon stellen met de gedachte dat 1+1, 2 is, zonder daar een dieper liggende verklaring voor te zoeken. Af en toe ligt de dieper liggende betekenis van het leven in deze dieper liggende betekenis: Er is geen diepere betekenis.
Toen ik vroeger bij Sinterklaas op schoot zat, toen ik nog geloofde in deze goed heilig man, die een ongeschoren ingehuurde kinderlokker bleek te zijn, en hij me vroeg wat ik later wilde worden antwoordde ik: "ik wil over het strand lopen met mijn vrouw, wachten wanneer de zon ondergaat, om dan stil te worden van al het geluk wat mij omringt, alle liefde die zij mij geeft en ik haar, zonder woorden, en een moment geloven dat dit het leven is, dat er niks anders meer is, dan alleen dit…wij tweeen."
Als ik nu bij hem op schoot zou zitten zou ik mijn levensdoel enigszins aanpassen: "Ik wil 1 euro meer hebben dan ik zou kunnen uitgeven, en o ja, gum die onzin wat je tien jaar geleden in dat dikke boek van je hebt geschreven maar uit. Ik hou niet van het strand, helemaal niet van zonsondergangen, en ook niet van vrouwen die doen of ze daar wel van houden, ik hou, zoals je weet, van ellende, tragiek, en ongeluk."
Het probleem van december is, dat je niet een keer wordt geconfronteerd met je eigen wens van vroeger, maar wel twee keer. En misschien nog wel vaker, al die gezelligheid, lichtjes en mensen die doen alsof ze gelukkig zijn, confronteren niet alleen zichzelf met alle ellende die deze maand voortbrengt, maar ook anderen, inclusief ikke, die zich daar dagen lang over druk kan maken, over al dat geluk, al die kerstliedjes, en dan vooral George Michael en Mariah Carey die doen alsof ze en hetero zijn en gelukkig in de sneeuw kunnen spelen, en verliefd op je platenbaas en gelukkig tegelijk, in deze volgorde. Blijkt dat als je gaat graven in je eigen ziel, je en niet meer hetero bent, en niet meer in de sneeuw kan gaan spelen, en mishandeld bent door je platenbaas en niet meer gelukkig. Dan vraag ik me nu af: Waarom zou ik in godsnaam wel mijn strandscene kunnen visualiseren, en George Michael niet gewoon met vrouwen naar bed?
Ik heb gekregen van Sinterklaas: niks.
Ik ben eenzaam, en hiermee bedoel ik niet het feit dat ik niks heb gekregen van Sinterklaas, ik kan jullie vertelen dat mijn verstandhouding met Sinterklaas al langer dan vandaag niet goed uit de verf komt, het feit dat hij mij steeds vergeet als hij van dak naar dak huppelt is een bevestiging van mijn status.
Wie eenzaam is, denkt dat hij aan een zeldzame ziekte lijdt. De eenzame is er een te veel voor deze geschiedenis en zal ook niet voorkomen in het boek van Sinterklaas. Ik kan wel een protest aantekenen, maar mijn woorden zullen hun kracht verliezen zodra ik ze uitspreek. Daarom heb ik besloten niks te zeggen, en mij terug te trekken uit deze werkelijkheid. Zoals een slang zijn huid afwerpt, zo werp ik de werkelijkheid van me af: moe van het leven dat al dagen in mijn buik zit om te verteren, maar wat iedere keer langzamer gaat. Ik zou mezelf graag willen troosten en mezelf willen influisteren dat hij volgend jaar weer langskomt, maar deze illusies verliezen hun smaak net zo snel als hubba bubba.
Ik heb de wereld laatst gezien. Ik kan je vertellen. Het is geen pretje. Wie de film Memento heeft gezien weet dat het nutteloos is om vooruit te denken, als je achteruit gaat, helemaal als je de dingen vergeet die je net bedacht hebt. We creeeren een onoplosbare puzzel voor onszelf om gelukkig te zijn, om te geloven dat er iets is om ontdekt te worden, omdat we niet willen weten dat er niks is om ontdekt te worden. En hoe kan je, zo vraag ik me af, iets vinden als er niks te zoeken is? Is er iemand op deze wereld die antwoord heeft op alle vragen, die wel op dat niveau is gekomen, na tachtig jaar zoeken in je ziel, in de bieb, en nog erger: in de liefde? Nee. Dat dacht ik al. Daarom wilde ik zeggen tegen mijn vader: Vol gas!
En tegen jullie: Sinterklaas bestaat niet.
1+1=2

Roderik Bratianu