Mystery Land 2004 By Michael, 25 August 2004

Het begon allemaal zo mooi. Een gratis kaartje via mijn goede vriend Bob, de auto van zijn vriendin Amber en een afsluitende Richie in het vooruitzicht. Maak je geen zorgen, het loopt allemaal goed af, just bare with me here.
We mikten op drie uur als aankomsttijd. Om drie uur begon immers de live-act van Anthony Rother, die ik nog nooit had gezien. Maar je raadt het al: mijn Rother-maagdenvlies is nog steeds intact. Hoewel we geheel volgens planning om drie uur bij het festivalterrein aankwamen, bleek het bereiken van het festival zelf een kunstje waar zelfs MacGyver moeite mee zou hebben gehad. Zakmessen worden immers niet geprezen om hun capaciteit om door files te snijden.
De weledele heren van ID&T hadden blijkbaar niet gerekend op zoveel auto’s. Mensen die het wachten beu waren parkeerden maar in de berm, lopend was je er toch binnen vijf minuten. Op de internetsite van Mysteryland had de organisatie nog gedreigd met het wegslepen van alle verkeerd geparkeerde auto’s, maar dat was met deze drukte niet eens mogelijk. Sterker nog: toen bleek dat er niet genoeg parkeerplaatsen waren voor alle feestgangers, waren het de heren verkeersregelaars zelf die erg creatief bleken in het creëren van parkeerruimte. Uiteindelijk hebben wij een heel handig plekje vlakbij de uitgang weten te bemachtigen. Het was inmiddels wel half zes, dus ook ome Sven ging de Cocoontent alweer bijna verlaten. Gelukkig waren we vooral voor Dear en Hawtin gekomen, dus er was nog geen man overboord. Voel je de “maar” al aankomen?
Omdat Amber een VIP kaartje had en Bob op de perslijst stond, moesten zij via een andere ingang naar binnen dan ik. Eenmaal binnen gekomen kon ik ze echter nergens vinden. Bellen lukte niet omdat het netwerk, zoals wel vaker bij festivals als deze, constant overbelast was. Na een poging of tien wist ik er een smsje door te krijgen met de boodschap dat ze me bij de tent konden vinden. Gelukkig kwam ik daar meteen bekenden tegen, maar Bob en Amber waren nog steeds nergens te bekennen. Na een half uur kreeg ik een smsje. Bob stond niet op de perslijst en moest nu via Chris, die in Keulen zat, uitzoeken wie daarvoor verwantwoordelijk was. Intussen had ik in ieder geval mijn eerste muziek van de dag gehoord, het laatste half uur van Sven Väth. Het klonk heel aardig, maar omdat ik buiten de tent op de uitkijk zat kon ik er niet volledig van genieten. Om zes uur begon Matthew Dear met zijn live-act, waarop we besloten om de tent maar in te gaan. Het is dan ook hier dat het mooie deel van mijn dag begon. En mooi was het! Dear speelde perfect in op mijn behoefte aan een stel lekkere ritmes. Het viel me meteen op dat de tent een stuk leuker was ingericht dan vorig jaar. Vooral de lampen die “Cocoon” spelden vond ik een leuk detail. Een deel van mij vergat alle ellende en de eerste aanval van kippenvel liet niet lang op zich wachten. Na een half uur vond ik eindelijk Bob en Amber. Het had uiteindelijk een uur geduurd voor ze naar binnen waren gelaten, maar dat maakte nu even niet uit. Alle stress schoot uit mijn lichaam en het echte genieten kon eindelijk beginnen.
Het tweede half uur van Dear vond ik nog sterker dan het eerste. Vanwege mijn neiging naar electro van de laatste tijd had ik niet verwacht dat ik zo van deze minimal act zou genieten, complimenten voor de Amerikaan dus.
Om zeven uur was het de beurt aan Michel de Hey. Twee jaar geleden had hij me positief verrast in de Heineken Music Hall, maar dat was alweer zo lang geleden dat ik eigenlijk geen verwachtingen had. Gelukkig niet, want zelden wist iets als deze bagger mijn oren te penetreren. Het begin beloofde heel wat, met Tiefschwarz’ remix van Spektrum als tweede plaat, maar in het restant van de twee uur durende set heb ik nog welgeteld één goede plaat gehoord. Ik vertelde mezelf maar dat het goddelijke geluid van Richie hierna wel extra goed zou gaan klinken. Ik kreeg geen ongelijk.
Tijdens sets van Richie zouden alle lichten uit moeten blijven. Kippenvel count tijdens het eerste uur: zes. Ik had wel af en toe het gevoel dat hij zich voor dit festivalpubliek enigszins inhield. De set had in ieder geval meerdere pieken en dalen, wat minder succesvol uitpakte dan op voorgaande gelegenheden. Kippenvel count tijdens de laatste drie kwartier: twee. Er zijn weinig DJ’s die mij in zo’n korte set acht keer kippenvel weten te bezorgen, maar toch was ik er met mijn gedachten op momenten niet helemaal bij. Ben ik teveel verwend de laatste tijd, of is het toch mijn voorkeur voor electro die mij dwarszit op deze momenten? Ik denk het tweede, ik mis af en toe toch de toontjes van Tiefschwarz en Black Strobe als ik nu bij Richie sta. Toch blijft hij zeker op 1 staan en is hij op het moment misschien zelfs de enige techno DJ die mijn avond echt kan maken.
Mijn avond gemaakt heeft hij zeker, en zoals met alle dingen die goed aflopen gaat ook Mysteryland 2004 met een dikke voldoende mijn geheugen in. Aan de organisatie heeft het deze keer misschien niet gelegen, maar goede DJ’s en een enthousiast publiek bleken weer genoeg ingrediënten voor een geslaagd feest.