Geen agenda. Dagboek. (deel 2) By Ro, 1 February 2005

Hoe dichter ik bij het appartement kom hoe kleiner mijn blaas lijkt. Ik vraag aan de chauffeur of hij misschien een stukje wil omrijden.
Laatst las ik iets dat ik al vrij snel weer vergeten was. Gister in dezelfde taxi met dezelfde chauffeur, dacht ik daar weer aan, toen met een grotere blaas maar met minder overgave.
Herinnering is net een maniak aan de telefoon die maar niet ophoudt met bellen, maar mijn telefoon is afgesloten.

Berlijn.
Tijd voor hersenspinsels. Of is het daar altijd tijd voor?
De Duitsers doen alsof ze niks zien, maar ik zie hun wel.
Ik doe alsof ik mezelf niet zie maar overal kom ik mezelf tegen. 's Avonds gaat het los, al kom je in de Duitse cooldown waar alleen maar limonade wordt geschonken. Ik ontmoet leuke mensen en minder leuke mensen. Het is net echt.

Ik ontmoet haar. Het is donker binnen en licht buiten. Eerst zat ze, later ging ze staan. Alsof ze geoefend had.
Ze rookt haar sigaret zoals sigaretten gerookt moeten worden als ze uberhaupt moeten worden gerookt. Zelfs zittend kon ze dansen, met of zonder sigaret. Staand gaat het haar ook goed af. Alsof ze licht geeft. Zelfs nadat ze stopt met roken. En later weer begint.
In enkele woorden vertelt ze hoe ze heet en waar ze vandaan komt. Ze lacht. Ik voel me opgelaten omdat ik haar maar sta aan te gapen. Ik stel voor om te zitten, misschien dat ik zo het gapen kan vermommen tot een leuke conversatie. Maar ze wil blijven staan.
Dan lach ik terug.

Ik ben gestopt met denken nog voordat ik ben begonnen met lachen. Er is mij altijd geleerd om na te denken voordat je iets doet, maar als je een keer nadenkt voordat je iets doet, loop je het risico nooit meer iets te doen.
We zitten in een lege club. Of we liggen. We bevinden ons in een houding die neigt naar liggen, maar misschien nog steeds zitten is. Als ik opkijk is de club vol en Berlijn leeg. De zon straalt maar buiten is het donker. De maan weerkaatst ook licht als de zon niet straalt. Ik heb het gezien.
Ik plas voor twee vanavond nadat ik ben gestopt met denken en begonnen met doen, zoals ik ben begonnen met lachen, en begonnen met genieten.