Januarigedachten By Ro, 10 January 2004

Zonder dat je uberhaupt beseft wat er aan de hand is, is de maand januari alweer volop bezig met wat de maand januari ieder jaar weer doet: de eerste week geruisloos voorbij laten gaan, om vervolgens de resterende vierentwintig dagen twee keer zo langzaam af te spelen. Kale bomen en een spierwitte lucht werken uitermate slecht voor een tijd waarin je serotonine gehalte toe is aan een boost, of misschien wel een tijd waarin je een druppeltje prozac kunt gebruiken.
Ik ben sinds de laatste jaren in januari gaan beseffen waarom mensen uberhaupt een huisdier kopen, en dan met name een hond, of een XBox, al lijkt dat in mindere mate op een huisdier maar netto is het precies hetzelfde; je koopt iets om jezelf bezig te houden. Of er zitten wereldverbeteraars bij die huisdieren kopen om ze uit het asiel te halen en alleen daarvoor, maar laat ik over wereldverbeteraars ophouden, en met name over wereldverbeteraars die huisdieren kopen om ze het leed van een asiel niet te laten ondergaan. Ik ben natuurlijk de persoon om te zeggen: En hoe zit het dan met die andere zesentwintigtriljoen zielige huisdiertjes die alsnog al dan niet creperen in een asieltje waarvan wij denken dat het een hel is, maar misschien wel stiekem een hondenhotel?
Waarop men mijn vraag kan beantwoorden met een vraag: En hoeveel huisdieren heb jij al gered van de hongersdood, of van een eenzaam hok, of van uitwerpselen van de afgelopen twee weken in een hok, of beter nog: van de hongersdood in een eenzaam hok, of beter nog: van de hongersdood in een eenzaam hok met uitwerpselen?
En dan zeg ik: Nul. Ik heb een XBox aangeschaft.
Het is dat liftersgedrag waar ik het voorbeeld van ben, waar deze wereld vanaf moet.
Het milieu wordt er niet slechter van, of ten minste niet noemenswaardig slechter van als ik dit papiertje op de grond gooi. Bovendien wordt het milieu er niet noemenswaardig beter van als ik het nalaat op de grond te gooien. Ach, niemand heeft er last van.

Het zijn die kleine dingen die groot worden, net als -om maar in hondentermen te blijven spreken, een lieve puppy die een waar monster blijkt te worden. Kleine dingen die beginnen bij jezelf, maar jammergenoeg niet eindigen bij jezelf; het moment waarop de aarde uitelkaar spat van ellende dat maak ik niet meer mee.

Ik wil niet overkomen als een Greenpeace activist, want ik ben verre van dat. Sterker nog: als er twee groepen mensen waren; de ene groep bestaande uit Greenpeace activisten, en de andere groep uit niet Greenpeace activisten, dan behoorde ik tot de tweede, en daar schaam ik me niet voor. Zonder de tweede groep was er geen eerste groep, bovendien hou ik niet van rondvaren in boten die Save the Whale verkondigen, of om mezelf vast te binden als ik niet bij mijn vriendin ben. Ik heet trouwens niet voor niets RODErik.

Het vervelende van de situatie is dat een beter milieu inderdaad bij jezelf begint, hoe teleurgesteld ik ook in mezelf ben dat ik dit loop te verkondigen. En niet alleen een beter milieu; ook dingen waarvan je denkt dat ze niet uit maken omdat jij de enige bent die het ziet, en niemand het merkt: Je laatste hap bruine boterham die je niet opeet, en je eigenlijk niet eens weet waarom niet. De laatste herhaling van de tien met krachttraining die je laat zitten omdat je toch wel genoeg hebt gedaan. En nu, nu leg ik een hele handige link naar andere onderwerpen om maar van dat milieu af te komen…waren we maar net zo snel en makkelijk van dat hele probleem af, als ik de link leg naar andere onderwerpen.

Laten we nieuwjaarsborrelen op alle wereldverbeteraars in 2004, zonder over goede voornemens te praten, want voornemens zijn er nou eenmaal om nooit gehaald te worden. En borrelen is een bodemloze put zonder doelstellingen; voor je het weet drink je om maar te drinken. Ach…proost!