Traffic, oude zaal of in het cafe? By Ro, 16 May 2004

Het maakt me niks meer uit. Gaan we nou zitten bij Boris Werner of blijven we hier dansen?
Ik denk: ik wil mijn handen vrij hebben.
En verder: Sigaret oproken.
Sigaret?
Biertje wegdrinken.
Ik zie je kijken. Maar ik weet dat je niks ziet. Ik zie je lachen. En ik hoorde waarom. Ik hoor het ook: de tikkende highats. Het hopje in de bas.
Je kijkt en je ziet mij. En tegelijkertijd zie je niks.

Ik wil beginnen waar veel mensen eindigen: Skils, bedankt!
Voor de tweede keer dit jaar stond er een Traffic op het programma in de Melkweg, eerder dit jaar maakte Traffic een uitstapje naar Nijmegen waar onder andere de Wighnomy Brothers op het podium stonden.
Onderhand staat Traffic bekend als een kwaliteitsfeest, wat voor mij betekent: vooral veel gezelligheid, vooral veel goede muziek, meer gezelligheid en meer goede muziek.
Bart Skils, de man die zijn liefdes graag wil delen met het publiek (minimal en duistere techno) zorgt er steeds voor dat zijn feesten (Voltt en Traffic) op de juiste manier evolueren, dat de muziekliefhebber of zoals je wil technoliefhebber niet uitgekeken raakt. Veel vooruitstrevend werk dus, en dat is terug te zien in de line-ups van eerder genoemde feesten: Mark Broom, Christian Wunsch, Oscar Mulero, Rumenige en Loktibrada, Wighnomy Brothers.
Om in de lijn te blijven van Spanje en de bijbehorende dj's stond dit keer op het lijstje: Exium van het welbekende label Tsunami.
Naast de liefde van Skils voor Spaanse technogeluiden en het label Tsunami, komen ook de Tresor geluiden steeds vaker voor in de Melkweg. Eerder dus al Rumenige en Loktibrada, dit keer Dash & Dry.
Naast deze dikgedrukte namen mag ik niet vergeten te noemen: Bart Skils, Aron Friedman, en in het melkwegcafe, dat zeker niet onder doet voor de oude zaal: Lauhaus, Boris Werner, Carloid en David Labeij.

Friedman was de man die het startschot kon geven en een toon mocht zetten. Hij begon met enkele minimale sounds en vormde het opstapje voor collega-dj Skils die zoals alle andere keren op Traffic een prima set ten gehore bracht. Met zwaardere sounds dan zijn voorganger en af en toe een off-beat plaat onder de naald, zette hij de mensen in beweging. De zaal was inmiddels redelijk gevuld, maar voor een Traffic editie was het vrij rustig. Toen ik mijn toevlucht zocht in het Melkwegcafe op een stoel bleek waarom; de helft van het aantal bezoekers van Traffic is ook gek op minimale geluiden, en een babbeltje met de medemens.

De twee mannen uit Spanje die samen Exium vormen waren de personen om de enige live act van de avond te verzorgen. De geluidsinstallatie kreeg het zwaar te verduren. Loodzware off-beatgeluiden en duistere bassen vulden de oude zaal van de Melkweg.
Ik was bang dat de verschijning van Dash & Dry een beetje in het niets zou vallen, mijn angst bleek niet geheel onterecht: Dry begon met een hele monotone set, en een monotone verschijning (ik had me de hele avond al zitten afvragen wie wie was, ik begon nu te denken dat dit Exium was, want: waar was Dry? Daarentegen is Exium ook een duo maar ik kon me niet afvragen waar Exium was, want die stond op het podium) Dash nam het roer na een tijdje over, alle mist uit mijn hoofd trok op.
Dash die Dry aanvulde maar toch een andere wending wist te geven aan de set, wat misschien een voorwaarde is voor aanvulling. Waar Dry veel monotone platen oplegde was het Dash die de grond deed kraken met werk van de Murder Boys en Wunsch en wat herkenbaar werk in tegenstelling tot Dry die wat meer de diepte in dook die af en toe iets te diep bleek voor het publiek, met als gevolg dat de benen een beetje stilhielden en het Melkwegcafe tot sluitingstijd hoogtijdagen beleefde. Om 5 uur was het weer zover, voor Nederland een normale tijd om te stoppen, waarschijnlijk voor Dry het moment om aan zijn ontbijt te beginnen, aangezien Duitsland in het algemeen en Tresor in het bijzonder graag doorhakken tot 11 uur in de ochtend.
Traffic was weer een bijzonder gezellig feest, met bijna alle elementen voor een goed feest. Toch moet ik ook kritisch blijven: de visuals waren af en toe hetzelfde als de vorige Traffic en Dash & Dry konden niet echt overtuigen. Maar daarbij moet gezegd worden dat de dj's in de oude zaal moeten opboksen tegen de dj's plus gezelligheid in het cafe oftewel borrelbar.
Wat mij iedere keer weer verbaasd en me iedere keer weer weet te raken zijn de hoogtepunten die in het cafe worden bereikt. Boris Werner wist de gevoelige plekken te raken van de mensen in het cafe onder andere met een vernieuwde plaat van de Clash, en vooral ook vele andere klikkende en klakkende geluiden. Het lo fi cafe zoals op de flyer aangegeven is voor mij al reden genoeg om Traffic te bezoeken maar ik weet zeker dat Skils ons ook weer weet te verwennen met de dikgedrukte namen op de flyer.
Tot de volgende Traffic!