Supernatural festival By Paul Bergenh., 5 August 2004

31 juli Vleuterweide - Leidsche Rijn

Een festival in Utrecht. Daar moest ik, geïmporteerde Utrechtse, bij zijn. Op de fiets naar een festival. Wat een luxe leek dit op voorhand. Na een ruime tijd door het schoone Vleuten te hebben gefietst begon in de fietscolonne al wat gemor op te stijgen. ‘Op de site stond een half uur fietsen. Maar vanaf welk punt gemeten dan?’Dit werd door een ander groepslid in de kiem gesmoord met de opmerking dat er niets mis is met een stukje fietsen. Helemaal als deze je langs dé Vinex lokatie van Nederland voert. Na ruim drie kwartier gaf ik mijn opoefiets een zoen, omdat ze het toch had volgehouden.

Bij de entree was de rij voor de gastenlijst stukken langer dan de reguliere entree. Mooi de tijd om de ingehuurde security eens te bestuderen. Van de hoeveelheid vocht die in de kliko’s zonder pardon werd weggegooid, kon met gemak een alcholholvrije borrel voor heel Leidsche Rijn worden georganiseerd. Typerend was te zien dat ieder het gelaten over zich liet komen en gewoon met het festival wilde beginnen.

Want het was festivalweer. Het intiem opgezette terrein nam je als een warme deken in haar armen. Het eerste stage, waar Leroy stond te draaien, vergezeld door een pianist en bassist, was gewoon relaxt. Punt. En dat is ook wat Supernatural is. Het is een superrelaxt feestje, waarbij de sfeer het belangrijkste is. En als je dan naar Leroy mag kijken, is het feest compleet. Wat staat hij te genieten als hij draait. Een door de wol geverfde hardrocker zou er nog een brok van in zijn keel krijgen.

Na een vlotte inventarisatie van de rest van het terrein, op naar de volgende act. Masters of Groove. Oude mannen die met alle groten uit de soulwereld hebben gespeeld. Met als verschil dat deze mannen nog wel leven. Op de middag geprogrammeerd om 16 uur in de Future Funk tent. Ondanks de warmte stond iedereen te dansen en ging het dak er voorzichtig af.

De grap was met dit festival dat de timetable veel bezoekers niets zei. Op de vraag: ‘welke act raad jij aan?’, volgde het antwoord: ‘weet ik niet, ik ben hier voor de gezelligheid!’. En dat klopte ook wel. Op een binnenlokatie van het terrein was de plaatselijke voedselvoorziening gevestigd. Geen ordinaire picknicktafels, maar heel feng shui ingerichte eetplaatsen waar je liggend je snacks kon nuttigen. En ten behoeve van de spijsvertering daarna het springkussen kon beklimmen. Ook heel leuk voor je kinderen. Want die waren er veel! Op welk festival gebeurt dat nu, dat je allemaal peuters ziet rondhobbelen? En honden?

Op het veld lagen inmiddels overal mensen te genieten van de zon, te kletsen en biertjes te drinken. Dit zou tot het einde van het festival zo blijven. Je had je mobiel niet nodig, je kwam iedereen steeds wel weer tegen. Dit kwam door de kleinschaligheid van het festival, met 3.500 bezoekers. Maar ook omdat iedereen die in Utrecht van uitgaan houdt, er gewoon was. En dat je nu denkt dat het voor de gemiddelde Rotter- of Amsterdammer hierdoor vervelend was? Nee, zij beaamden in koor dat hier sfeer hing. Dit in tegenstelling tot Islander dat een week eerder was. Het grote verschil tussen de twee festivals was dat bij Islander mensen stonden die gezien wilden worden. Bij Supernatural waren mensen die een goed feest wilden.

En dan maakt het niet uit dat je op één punt van het terrein drie soorten muziek door elkaar hoort. En dan maakt het niet uit dat er een vage band staat te spelen. Dan maakt het zelfs niet uit dat in de ‘Latino World’ tent snoeiharde drum ‘n bass wordt gedraaid. Nee, als je als organisatie een festival kan neerzetten waar zoveel mensen met een oprechte grijns rondlopen, dan heb je het heel goed gedaan!

Nicole