Huh wat...Mainstage? By Ro, 28 December 2003

Juist ja. Na geslaagde en minder geslaagde edities van dit maandelijkse technofeest zou er gekozen worden voor meer Nederlandse dj’s. Mijn spiedend oog had bij de Zenit labelparty vorige maand kunnen constateren dat inderdaad een Nederlander naast resident Phonopunk zijn opwachting zou maken, misschien wel Neerlands beste dj voor mensen die niet bang zijn voor een snufje techno: Steve Rachmad. Trots dan wel benieuwd als ik was –trots dat mijn geheugen nog weet te illustreren dat ik informatie had opgevangen over de komst van meerdere Nederlandse dj-helden en benieuwd omdat er misschien wel dj-talentjes uit de kast getrokken zouden worden, zag ik voor de maand januari staan: John Acquiviva. 2 woorden: Final Scratch. Maar geen Nederlander. Teleurgesteld? Neuh.

Hoewel we zeker in Nederland toe zijn aan dj vernieuwing, enerzijds omdat we die vernieuwing daadwerkelijk kunnen doorvoeren anderzijds omdat vernieuwing nou eenmaal verfrist en verfruitigt maar we moeten niet te lang treuren over het nalaten van dj talenten uit de lage landen, sommige wendingen in de muziekwereld komen pas nadat de ezel zich stoot aan de steen. Natuurlijk laat ik Phonopunk niet buiten beschouwing, een voorbeeld van een recente doorbraak en hoewel de grote boekingen nog op zich laten wachten kunnen we blij zijn met nieuwe jongens als deze. Toch zijn volgroeide, volwassen, en doorgewinterde technoliefhebbers pas blij als er dingen worden gedaan die in strijd zijn met de huidige wetten in de muziek, dan wel technoscene. Techno dankt zijn bestaan aan het feit dat er altijd dingen worden gedaan die in andere muziekstromingen niet worden gedaan en waar je af en toe echt de tijd voor moet nemen om het te kunnen waarderen, of voor de experts onder ons: te kunnen begrijpen.
Sven Vath is het voorbeeld voor techno als een soort afzetbeweging: zware drugsmuziek met vaak onbegrijpelijk begrijpelijke melodieen of: begrijpelijk onbegrijpelijke melodieen. We zijn gewend aan sounds van Michel de Hey, aan een backspin hier en daar, en aan een pompend basje. Het probleem voor mensen die op zoek gaan naar muziek die hun echt raakt, is dat ze die misschien wel nooit vinden. Of in ieder geval, je vindt het, en je gaat verder, je wil meer en meer. Dat is ook de reden dat mensen steeds harder gaan. Sprak ik van een probleem? Bij het technopubliek gaat het vaak dieper, smeriger, ranziger, minimaler. Richie Hawtin, Murder Boys, Steve Rachmad, Mulero, Lekebusch zijn namen waar we eens rustig de tijd voor willen nemen. Op de menukaart deze maand: Steve Rachmad en de resident Phonopunk. Een Exclusieve set van drie uur van beide heren: dinner is served!

De Escape was dit keer niet een kippenhok maar een serieus danspasjesparadijs; luxe die je verplicht de muziek leuk te vinden, wil je de avond ook leuk vinden, aangezien buitenaardse lichtshows of bizar grote videowalls nooit echt gerealiseerd kunnen worden in discotheken als deze en op een “normale” zaterdagavond als deze. Dit keer maar een handjevol toeristen, of andere ik-sta-hier-toerist-te-zijn of in ieder geval geen ik-doe-maar-net-of-ik-toerist-ben-zodat-ik-niet-hoef-te-dansen mensen. Phonopunk draaide extreem rustige techno, af en toe een zwaar houseplaatje hetgeen mij niet echt kon plezieren; na een donderdagavond in de Escape waar Rush werd gehuldigd voor de beste clubavond met alle toeters, bellen, plezierigheid, vrolijkheid, hoppende hippende studentjes van dien, vond ik dat het tijd was om de bunker techno uit de kast te trekken. Maar mijn kogelvrije vest kon al vrij snel af: Phonopunk moest de tent nog vullen om half een en de volumeknop bleef op niet-te-hard-de-dj-afkraken-want-hij-kan-je-horen. Met mijn telraampje bij de hand maakte ik vlugge doch zeer intelligente berekeningen: 3+3 = 6.
23:00 + 3 = 02:00
en tot slot:
02:00 + 3 = 5.
Met de flyer in mijn had en de internetsite in mijn gedachten, -had ik het net over een goed geheugen? Concludeerde ik dat onze rasamschterdammer Steve Rachmad het roer even zou omgooien, denkende aan de set van Awakenings festival, denkende aan Extrema, denkende aan Speakerplay etc. Ik was extra opgewonden omdat hij vaak niet als hoofdact geboekt staat, alleen op Awakenings festival mocht hij afsluiten, Speakerplay was Dave Clarke om met de eer te strijken, en Extrema Lekebusch.
De eerste minpuntjes al in de pocket (volume, slappe techno, lege dansvloer) kregen we een pluspuntje die het noteren waard was: Rachmad zag ik met een koptelefoon rond de decks waggelen.
Tijd: 01:15. Gezicht: intens gelukkig.
Tijd: 01:16 Rachmad is inderdaad niet aan het bellen met dat ding, maar gaat draaien. Gezicht: nu gaat het komen.
Hij kwam binnen met een paar treetjes hoger dan waar Gideon Bouwens zijn set was geeindigd. Zei ik vervelend? Hij gooide meteen wat hinderlijk terugkerende geluidjes door zijn effectenbak maakte er een loopje van, husselde het door elkaar, en klaar: de technoshake smaakte opperbest. Dimitri Andreas – Panther was de snijdende techno waar ik zo’n honger naar had, Jamie Ball – Guiltless deed me denken aan de laatste Traffic, en O’Connor en Sutton – Hanoi Hanoi een niet te missen plaat in een set met een lijn als deze. Een set die af en toe wat weg had van de sound van zijn pseudoniem Dreg: dromerige off-beats met grommende baslijnen en ja, off-beat-high-hats.
Huh wat? Zei ik off beat high hats?
Juist ja.
Met een dikke vette knipoog draaide hij ook nog de knaller van Joel Mull – IS01 (Mateo Murhpy mix) om alvast de mensen voor te bereiden op de Nederlands Zweedse combi die de NDSM a.s. 31 december onveilig zal maken. Tijd: 02:55. Gezicht: tering, nog twee uur. Denkende aan Filtermadness, and that’s two, glow in the dark, offbeatkanonnen, en high-hat-granaten.
Tijd: 03:00. Gezicht: Wauw! Phonopunk met een koptelefoon. Phonopunk met een koptelefoon…..? Phonopunk met een koptelefoon.
Tijd 03:02. Phonopunk neemt het roer over. Gezicht: what the f*ck!?

Zonder mijn gal over deze laatstgenoemde dj te spuwen, was ik oprecht teleurgesteld. Ook toen ik nog dacht dat ze gewoon een wisseltje maakten, en dat Rachmad om 4 uur het laatste uur nog zou laten voorbijvliegen, wat uiteindelijk niet zo bleek te zijn. Ik voelde oprechte teleurstelling terwijl Gideon de zaal toch aardig aan het bespelen was. Helaas, zijn sounds zijn mij bekend, en hij zei het laatst ook nog tegen me toen ik Surgeon de hemel in prijste voor kerkhoftechno, dat zijn ding niet het duistere is, maar de groovy techno a la Carola, a la Zenit. Hij loeide naar binnen met een van de lekkerste platen naar mijn mening: Surgeon – La Real. Daarna trok hij de handrem aan, en vervolgde zijn set met Gadjets – on/off (Vigorito mix) en dergelijken. Zeer zeker dansbaar en lekker voor de trommelvliezen, maar niet als je zoveel meer had verwacht qua diepgang en bezieling van de avond, of in ieder geval meer speeltijd voor Rachmad. Het was wel de moeite waard om tot het einde te blijven hoewel niet iedereen die mening met me kon delen.

Het laatste uur liet Gideon zien waarom hij de Diesel-dj-contest heeft gewonnen: zijn mengpaneel werd weer gestreeld en geaaid, en zijn platen behandelde hij met evenveel liefde. Enkele fouten waren te horen, maar als je niet speelt maak je ook geen fouten, dan maar liever wat foutjes, deze bleven bovendien ook bij een backspin die iets te lang duurde, of een slecht getimede crossfader worp, niets om van wakker te liggen.
Mooie details van de avond en minder mooie details: de showmanager die me wilde laten electrokuteren toen ik bij Surgeon voor de slipmat ging, was wederom van de partij. Lachte hij nou naar me?
En mensen die bang waren hun sleutels kwijt te raken deden die gemakshalve maar om hun nek. Ik laat in het midden welke de mooie en welke de minder mooie details zijn.

Al met al een zeer gezellige avond gehad, met leuke mensen, met zalige muziek van Rachmad, en met goede techno van Gideon Bouwens op het eind. Toch denk ik dat de Escape er beter aan doet de volgende keer zich te houden aan beloftes die woorden kunnen inhouden. 3 uur set betekent 3 uur set. En niet een uur en drie kwartier. Ook ben ik benieuwd naar of ze iets nieuws willen doen en zoals ik hoorde van de resident meer Nederlandse dj’s boeken. Ik zou zeggen: doe iets vernieuwends, en dan gaat mainstage nog lang door. Tot die tijd moeten we het doen met John Acquiviva, het maatje van Richie. Huh wat?
Juist ja.

Roderik Bratianu