Soulcialism! Eerst horen. Dan zien. By Ro, 30 May 2005

Na een zeer geslaagde eerste editie van Soulcialism, met Villalobos, Luciano en vooral Wink als muzikale hoogtepunten, naast de lokatie als visueel hoogtpunt, volgde er een kleinere tweede editie, en natuurlijk waar we op gehoopt hadden, een ware opvolger van de eerste: Soulcialism! Mind over Money.

De heenreis zat er al op voor we het wisten, Essen is dan ook een klein stukje rijden vanaf Duivendrecht, kwart over elf gaf mijn klokje aan, en nu moesten we er maar gewoon staan op een gewone woensdagavond in Duitsland.

Zoot Woman startte iets later dan verwacht in de zogenaamde hoofdzaal, waar je eerst wel naar binnen kon lopen maar pas later naar buiten. Rond een uurtje of twaalf had ik al door dat ik ergens anders wilde zijn dan bij deze act, niet alleen omdat de vocalen mij niet konden bevallen, of ik de sound iets te rockerig vond, maar omdat ik graag een iets dansbaarder act zou willen horen in plaats van zien. Alhoewel velen het niet met mij eens waren. De zaal liep langzaam aan vol, en mensen zag ik her en der actief meezingen. Tegen het einde van deze act werden wij bevrijd, en mochten we los rond lopen over het terrein.
Het rondje was onvermijdelijk. En uiteindelijk heb ik het rondje wel weer vaker gelopen.
Nu was het voor mij jammergenoeg wel duidelijk wat waar zat, qua ligging, wat me helemaal niks heeft geholpen bij het orienteren op zich: Toen de Wighnomy Brothers in de Geplockel Kammer van zich af beten met Robag Wruhme remixen die je gewoon moet hebben, stonden wij ons af te vragen of dit Tiefschwarz was, of iemand anders die zich gek genoeg verkleed als Tiefschwarz. Buiten dus. Beneden in de Geplockel Kammer konden de Wighnomy Brothers mij, eigenlijk voor het eerst, echt boeien. Er werd niet overdreven gek gedaan, de effectenbox werd met mate bespeeld, en de mixjes werden af en toe met zorg en liefde gedaan. Pluspunten dus voor deze broeders die tot nu toe voor mij meer sfeermakers waren dan dj's, naast het produceren, maar nu dus ook gehoord kunnen worden in plaats van gezien.

Beneden werd het steeds warmer, en boven werd het steeds onduidelijker. In de "main" zag ik tot grote verbazing van diegene die met mij mee was, een Duitse man, met trekjes van een vrouw, die Duitse ponyliedjes aan het zingen was, terwijl meer mensen de bar opzochten, en minder de dansvloer. Voor ons dus reden om een andere bar op te zoeken, eentje waar men meer op de dansvloer staat na net bij de bar te zijn geweest.

Buiten was het Tiefschwarz die de klok sloeg. Hij draaide een set waarbij hij veel grenzen opzocht, zoals hij dat doet: erg verassend, af en toe minder dansbaar, maar juist daarom steeds boeiend.
Mijn pendelbusje ging van de open air, naar de geplockel, waar de Wighnomy Brothers hun set aan het afronden waren en Wink gesignaleerd was in de beruchte kelder. Vorig jaar nog met de Pioneer600, dit jaar natuurlijk met Allen&Heath…en hoe! Hij is de avond foutloos doorgekomen, en dat kwam niet omdat hij op de counter speelde, nee, Josh Wink ging weer vol voor het attractieve spel wat wij Nederlanders zo leuk vinden. Loopjes werden in een handomdraai gemaakt, platen werden feilloos tijdens een climax ingemixed om dezelfde climax een paar minuten uit te stellen, vocalen toverde hij steeds weer ergens vandaan en weer zag ik die dikke smile op zijn gezicht verschijnen, net als vorig jaar met Wink op Soulcialism, en recenter, net als Hawtin op Timewarp. Eerst horen. Dan zien.

Het was, zoals een echte kelder dat betaamt, vochtig en warm. Af en toe iets te, wat dan resulteerde in een prettige wandeling onder prima temperaturen naar de open air, waar inmiddels Drama Society hun live act waren begonnen en die bij vlagen zeer boeiend waren, maar het moeilijk was tegen de Nederlandse gezelligheid op te boksen nadat men communicatieloos de Geplockel was uitgeklommen en nu zeker in was voor meer drankjes en woordenwisselingen.
In de andere zaal was Marco Passarani ruimschoots begonnen, die zo leek het, haast een prive optreden weggaf aan onze landgenoten.

Ik laadde mij op voor de laatste drie van zes uren Wink, heb nog ruim een uur genoten van deze man, die een remix weggaf van Don't laugh, of was het een loopje? Sleeparchive, en Gabriel Ananda, maar werd om 7 uur onprettig verrast door de minimale decibellen. 0.
De security verzocht iedereen om de zaal en het pand te verlaten, en dat terwijl de organisatie ons had laten weten te werken met het zogenaamde ohne ende concept. Oftewel, doorgaan tot je erbij neervalt.
Door dit abrupte einde is mijn schema toch wel degelijk in de war gegooid. Passarani is voor mij niet aan bod gekomen, en het chillen buiten op het binnenpleintje werd ingewisseld voor zitten naast de bus, omdat voetballen mij iets teveel van het goede leek, na een inspanning als deze.
De terugreis werd, met chagrijnige buschauffeur, verziekt door een file van 35 kilometer wat het humeur van de chauffeur niet ten goede kwam. Een paar uur later dan verwacht konden we tevreden onze ogen sluiten in het Vondelpark na een redelijk geslaagde editie van Soulcialism. Eerst horen. Dan zien.