Kermis monoloog By Ro, 28 November 2003

Het was op een dag dat ik erachter kwam dat mensen die vaak met kruiwagens lopen gemiddeld langere armen hebben dan mensen die dat niet doen, dat de wereld van het een op het andere moment gek is geworden. Dat was op een maandag, dat weet ik zeker want op zondag was alles nog anders. Ik liep op de kermis waar ik min of meer toevallig terecht was gekomen, maar waar ik uiteindelijk helemaal niet wilde zijn. Of was ik hier nou wel op eigen initiatief heengegaan? Wilde ik mezelf gewoon verassen met een uitje naar de dorpskermis op zoek naar nieuwe sociale contacten aangezien de oude toe zijn aan vernieuwing en Sinterklaas mij dit jaar niet goed gezind is? Het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik mezelf heb voorgelogen dat ik alleen naar de kermis ging om een vietnamese loempia te halen bij het standje wat ze ieder jaar hebben. De vraag is nu: was ik me ervan bewust dat ik, toen ik op het punt stond mezelf voor te liegen, dat ik mezelf ging voorliegen? Of ging dat gewoon vanzelf en heb ik de werkelijkheid zoals die is op de kermis, per ongeluk gedelete van mijn harde schijf, zodat ik mezelf dacht te verassen…of beter nog: ging ik om mezelf teleur te stellen omdat ik toch wel wist dat het niks zou zijn op die kermis? Nu ik hier toch ben, kan ik net zo goed die loempia trekken, en net doen alsof ik naar mensen op zoek ben, hoewel ik niet zou moeten weten naar wie ik op zoek ben. Ik bedenk me dat ik me moet gaan voornemen om daadwerkelijk naar iemand op zoek te gaan die hier ergens rond zou kunnen lopen, tussen de botsauto's en het rondkotsding waar ik al koppijn van krijg door er alleen al naar te kijken. Ik ben, zoals jullie weten, allergisch voor felle lichten, ronddraaiende gevaartes waar je je de hele tijd van afvraagt terwijl je erin zit, of je er daadwerkelijk in zit, of dat je nog gewoon met je loempia in je hand staat te kijken naar dat ding en de wereld gewoon gek is geworden.

Ik begin te lopen, al weet ik niet waarheen, maar dat zie ik wel als ik daar ben aangekomen. Terwijl mensen uit verre landen op een boksbal staan te rammen en daarbij alle Anita's proberen te imponeren, die zo blijkt, zich daar uitstekend voor lenen.
Les 1 op de kermis: Wil je Anita versieren? Sla dan zo hard mogelijk tegen de gehaktbal die voor je hangt, waar je eerst 1 euro in moet deponeren zodat je slagkracht gemeten wordt op schaal van Gehaktbal. Les 2: doe, nadat je knokkels gekneusd zijn van de gehaktbal die bij nader inzien meer op een betonblok leek, net alsof je niks voelt en het normaal is dat dat ding allerlei rare geluiden uitsputtert wat moet betekenen dat je hebt gewonnen. Van wie of van wat is vooralsnog niet duidelijk, maar mensen uit verre landen interesseren zich niet voor dergelijke vragen. Les 3: als je niks te doen hebt situeer je dan op de rand naast de botsautoarena alwaar je net kunt doen of je wacht op een autootje die vrij komt waar je toch geen muntjes voor hebt, maar, wie zou dat kunnen weten?

Nadat ik de boel grondig heb bestudeerd en weer vergeten ben naar wie ik op zoek was koop ik nog een loempia en een bapao. Om tien uur treedt Jamai op in de tent die zelfs zo gezellig is dat ik er niet heen durf te gaan, ik ben hier, zoals je weet om vooral mezelf teleur te stellen, hetgeen mij tot op dit moment uitermate goed lukt, wat me een gevoel van voldoening geeft, maar wat ik meteen niet meer kan plaatsen.
Terwijl ik al rondlopend langs misschien wel steeds dezelfde plekken kom, raak ik in een soort roes door alle geluiden en lichten om me heen. Naar wie was ik ook weer op zoek? Erger nog: Wat doe ik hier? Er bekruipt mij een gevoel van vlucht en ik betrap mezelf erop dat ik probeer weg te lopen van iets waarvan ik niet weg kan lopen. Een stem in mijn hoofd fluistert onverstaanbare dingen. Ik besluit stil te staan omdat ik bang ben dat ik anders weg loop en je kan, zoals je weet, als je stil staat niet weglopen van iets, en helemaal van niets. Hoe kun je weglopen van niets? Ik voel me wel levend, maar dood ben ik ook niet. De dood heb ik me anders voorgenomen. Zonder botsauto's en stemmen die uit de speakers galmen: "Hier gaan we weer." Een moment doe ik mijn ogen dicht, en dan weer open. Het was nog precies hetzelfde als net.
Is de wereld dan toch gek geworden?


Roderik Bratianu