Leben und leben lassen By Ro, 24 October 2003

Volgens mij denken veel mensen nog dat de aardebol plat is, dat is vrij raar aangezien het al sinds geruime tijd duidelijk is dat als je naar rechts gaat, en je blijft naar rechts gaan, dus voorbij Utrecht, Amersfoort, en Apeldoorn, dat je dan uiteindelijk weer in Amsterdam uitkomt.
Kun je nagaan nog niet zo heel lang geleden dacht iedereen nog dat de aardbol plat was. Dat als je, ik kan mijn lachen niet inhouden, je schip pakt en een stukje gaat varen, dat je van de aarde afvalt, of zoals in de Truman Show met Jim Carrey tegen een wand opvaart. Ik snap als ik naar het verleden kijk niet dat sommige mensen niet inzien dat straks bewezen wordt dat de aarde een ovale vorm heeft, althans we kunnen niet met zekerheid zeggen dat straks wordt bewezen dat we nu fout zitten. Misschien wordt de aarde gewoon wel weer plat, dat fenomeen zie je ook met de mode, de jaren tachtig komen ook weer terug. Maar wie zijn wij om te twijfelen aan de dingen hoe we ze nu zien en in welke onzekerheid zouden we leven als we aan alle zekerheden van vandaag zouden twijfelen? Het is juist de overtuiging, het geloof, dat we iets zeker weten dat ons niet allemaal schizofreen maakt.
Hetzelfde met de liefde. Als je beseft dat alles hopeloos is, omdat toch alle relaties stuk lopen dus waarom de jouwe niet, wat heeft het dan voor zin? Ook al word je keer op keer teleurgesteld, en zweer je dat je nooit meer verliefd zal worden, overvalt het je, word je tot over je oren verliefd, geloof je dat het eeuwig is, en is het uit.
Het is dat verlangen waar geen mens tegen kan, -en wie zegt van wel is gerechtigd mij te mailen. Robert de Niro in Casino: "When you love someone, you gotta trust them. Otherwise, what’s the point? You gotta give them the key to everything that’s yours. And for a while, I believed that’s the kind of love I had." Hij geloofde een tijd in die liefde, een paar jaar later en inmiddels enkele miljoenen dollars lichter niet meer, maar de film is te kort om te laten zien dat hij het zo weer zou doen, en weer en weer en weer en weer totdat hij zichzelf overtuigt dat het over is, dat hij nooit meer van iemand kan houden, dat hij zijn hoop op liefde in de gokkast zal stoppen, en dan gebeurt het weer, en weer en weer.
Arme Robert zou je zeggen. Arme wij zeg ik, was het niet dat je het allermooiste terugkrijgt als je daadwerkelijk weer in de liefde trapt, en voor de zoveelste keer hoopt op een goede afloop. Liefde is een tijdelijke verdoving van ons brandend verlangen en ons leven is te kort om daarachter te komen, en gelukkig maar. Wat een nare ontdekking zou het zijn als de wereld toch ovaal blijkt te zijn en je al die tijd in een fabeltje hebt geloofd. Niemand verdient de waarheid, iedereen heeft zijn eigen waarheid.
Liefde is breken en gebroken worden.
Leben und leben lassen.
Liefde schijnt een illusie te zijn, ik geniet er alsnog met volle teugen van, en ik vul straks mijn illusiebekertje weer vol met liefde, totdat die weer leeg is, en ik de wereld weer vervloek dat ik uberhaupt de gave heb gekregen om mensen op een bepaalde speciale manier te waarderen, zo speciaal dat het de liefde benadert.
"Ladies and Gentlemen, comment ca va? Do you feel good? Where are your problems now? Liefde is breken en gebroken worden."
Zo speciaal dat je de woorden van miss Kittin je persoonlijk gaat aantrekken: "The best thing I have to say has nothing to do with music. It’s about walking on the beach in Geneva, smelling the wind, look around, flags floating, and to say to yourself: I’m happy to be here." (Radio Caroline, miss Kittin)

Roderik Bratianu