De week van Hawtin. Berlijn deel 1 (sex drugs &minimal) By Ro, 16 July 2005

8 juli 2005. Minimize to maximize. Weekend club. Berlijn.

Na een treinreis van ongeveer zes uur, en een wandeling van een kwartier vanaf Ostbahnhof, arriveerden wij op de plek die we de komende drie dagen thuis zouden noemen. Vijf stapelbedden en een stretcher zijn geen overbodige luxe voor een groep van elf, die vaak in mindere mate gebruik willen maken hiervan, hoewel ieder uur uiteindelijk mooi meegenomen is.
Vrijdagavond, na een pizza in een restaurantje, wat meer weg had van een grote tent en waarvan de toiletten zich onder de grond bevinden, bereidden wij ons voor op de eerste van in ieder geval twee wilde avonden.

Omdat wij de kriebels niet konden bedwingen waren we al weer vroeg terug op Alexanderplatz, vlak naast het restaurantje waar we hadden gegeten, precies voor de Weekend Club.
Na korte gesprekken met de uitsmijters en de belofte dat al onze vrouwen later wel zouden komen, stonden we toch op de gastenlijst. Eenmaal boven op de twaalfde verdieping, stond er nog geen dj te draaien maar voorspelde de dj-booth veel goeds: twee Allen & Heath mixers, twee laptops, waarvan een voor Final scratch en een voor Ableton live, en natuurlijk de Cycloops loopmachine.
De eerste Becks werden genuttigd, en Troy Pierce bleek de dobbel met de Minus groep verloren te hebben: tegen twaalven was hij de eerste dj die plaats nam achter de draaitafels en gaf ons een voorproefje van het geluidssysteem. Mensen druppelden binnen en konden genieten van een goede opbouw van Pierce, de snelheid van het licht in de weerspiegeling van een van de ramen, het uitzicht over Berlijn, deze hippe club met luxe zit en ligplekken, en uitstekende bar in het midden van de zaal. Achter de dj-booth verzamelden zich ook steeds meer mensen, waaronder leden van het Minus groepje die ons tot in de vroege uren zouden vermaken met minimale en minder minimale geluiden.

Toen Marc Houle zijn Korg en zijn laptop had klaargezet werd het menens. De muziek nam de leiding over al het andere en stimuleerde de gezelligheid en de gekkigheid. Houle vermaakte ons met typerende minus-producties van zijn Restore LP, waaronder Sheep en Borrowed Gear en liet de ramen beslaan van alle warmte die men produceerde op zijn heerlijke climaxen. Inmiddels, nadat ik wat verkoeling had proberen te zoeken in de hoekjes van de zaal, waar het alleen maar warmer bleek te zijn doordat men geen taboes kende op het gebied van seks “en plein publique,” was Richie Hawtin gesignaleerd. Hij installeerde zijn materiaal en zichzelf op en achter de booth, begon aan zijn set zonder dat zijn Apple aan ging, maar zag geen reden eerst zijn laptop aan te zetten en dan pas te beginnen. Tussen het mixen door, deed hij verwoede pogingen zelf het apparaat aan te krijgen, en tijdens het mixen riep hij, zoals hij vanaf het begin af aan draaide, een mannetje om dit mankement in orde te maken: geagiteerd. Helaas, mocht alles niet baten, en perfectionist als Hawtin is, smeet hij met zijn platen die hij had uitgemixed en sloeg hij een paar keer met zijn laptop op een andere. Zijn set was er niet minder om: woest! Om de haverklap werden mixjes gemaakt met een loopje, en wist hij steeds een derde denkbeeldige plaat te creëren tijdens het mixen, zoals hij zelf verliefd is geworden op het dj’en van elektronische muziek in de late jaren tachtig. De warmte in de zaal steeg tot bovennatuurlijke temperaturen onder het genot van bovennatuurlijke platen en bovennatuurlijke dj kwaliteiten. Na de set van Hawtin was het Matthew Dear die live ging en dus moest aanklampen bij het tempo en geweld van Hawtin. Hij liet zijn donkere kant op zijn beurt horen en plezierde daarbij niet alleen de bezoekers voor de booth maar ook de dj’s en aanhangsels achter de dj booth. Het ging helemaal los! Magda stond openlijk te flirten met vrouwen in het publiek, Hawtin stond, zat en lag op de mooiste meisjes van de twaalfde verdieping, Troy Pierce kon zijn glimlach niet meer wegtoveren, iedereen stond te joelen, en te dansen op plekken waar eerst gezeten en gedronken werd. Naar buiten kijken was bijna niet meer mogelijk door al het zweet op de ramen, maar wat was er buiten nog te zien? De twaalfde verdieping zat in een lift, en we werden gebracht naar verdiepingen waar we nog nooit geweest waren, toen Magda het over nam van Dear. Haar Wig Wax remixen waren al in trek bij voorgangers, maar ook zij lustte er pap van.
Inmiddels was het buiten licht, maar binnen donker van de zware bassen. Rond een uurtje of zeven waren het Pierce en Hawtin die de ochtend back to back zouden afsluiten, en hoe! Hawtin zette het grommen en brommen van eerder op de avond voort, en Pierce zorgde voor een goede tweede man naast Hawtin. De nieuwe Wagon Repair van Mathew Johnson zelf werd opgelegd door Pierce en Hawtin vervolgde zijn weg met platen als Let them go van Bibis Ghost (Freak n Chic) en platen waarvan we nooit te weten zullen komen welke dat zijn. Promo’s en demo’s, limited editions en eigen bewerkingen. Woeste minimal en slepende techno hoorden we toen zelfs het kijken zonder de muziek een aangename bezigheid was: Magda die haar danspasjes maakt, en Hawtin en Pierce die met Dior brillen op staan te draaien, en toch nog zichtbaar kapot en voldaan, van alle gekkigheid die tot hun is gekomen die avond en ochtend.

Rond een uurtje of tien hielden wij het samen met Hawtin voor gezien, terwijl Troy er nog zin in had. De wandeling naar het hostel was lang; ieder bankje op onze weg, hebben we getest. De gezelligheid duurde voort tot op de kamer, waar slapen en dromen heel dichtbij elkaar lagen en het opstaan in eerste instantie een vervelende bijkomstigheid is van slapen, maar het feit dat je wakker wordt in Berlijn en dat beseft na een paar seconden, alles goed maakt.