Awakenings 05 By Ro, 4 July 2005

Awakenings festival vierde zaterdag haar eerste lustrum zonder poespas, maar met een geheel Nederlandse mainstage. Daar waar men moest rennen voor een paar buitjes, of blijven staan in de regen halverwege de middag, waren het de Nederlandse dj’s waaronder Bart Skils en Steve Rachmad, en de Nederlandse live acts Joris Voorn en de verassende afsluiter Secret Cinema, die de scepter zwaaiden.
Grote of minder grote buitenlandse publiekstrekkers waren er zeker, maar die konden hun kunstje vertonen in een van de drie tenten die exact dezelfde positie en muziekstijl hadden als voorgaande jaren. Saai, maar makkelijk. Zonder twee tellen te hoeven nadenken wist ik dat ook dit jaar voor mij de pret in de kleinste tent voor het oprapen zou liggen.
Grote talenten uit de studio’s konden nu kennis maken met het Awakenings publiek, en hebben laten zien ook live goed uit de voeten te kunnen. Gabriel Ananda was de eerste live act die ik heb gehoord nadat we tevergeefs op Galuzzi in tent 2 hadden gewacht en Chris Hope zichtbaar kon genieten van de extra tijd die hij kreeg.
Ananda die tot dit jaar weinig in het buitenland had opgetreden, werd door Karotte, die halverwege kwam binnenlopen, gesteund, maar had eigenlijk alle steun van het publiek, dat al volop in beweging was gekomen op zijn producties. Na hem volgde een andere Duitse nieuwkomer op Awakenings: Dominik Eulberg. Deze man die in zijn vrije tijd vogels bestudeert en geluiden opneemt heeft van zijn andere hobby zijn beroep gemaakt, dj’en, en weet zijn twee hobby’s op een originele manier te combineren. Karotte zorgde voor vertier achter en af en toe haast op zijn vrienden Ananda en Eulberg, die zichtbaar konden genieten van alle aandacht van Karotte en het publiek. Eulberg draaide onder andere “die Rotbauchunken vom Tegernsee” en zijn eigen mix van Nathan Fake’s Dinamo Traum v60, waar hij vooral in het produceren naam mee heeft gemaakt, en zeker dit jaar nog veel in zijn setjes zullen voorkomen. Een van de hoogtepunten was Spastik van Plastikman, toen naar mijn mening het geluid het beste tot zijn recht kwam, en het publiek joelend de plaat door danste. Af en toe raffelde hij zijn mixjes een beetje af, maar daartegenover stond een prima platenkeuze, en ontzettend gezellige UFO op dit tijdstip van de dag.
In TFS2 zou Cari Lekebusch een uur eerder beginnen, alwaar wij dus rond half 4 arriveerden, toen Paco Osuna zijn (final scratch) set aan het afronden was, wat nog een uur zou duren. Even voelde ik nog de spanning die Lekebusch altijd met zich meebrengt en zichzelf af en toe vergeet; te laat komen en afmelden is van deze dj een slechte gewoonte, echter stelt hij als hij er is bijna nooit teleur. Ook dit keer niet ondanks het matige geluid in tent 2. Hij had zijn goede humeur meegenomen, en zijn dansje. Fouten maakte hij bij het spelen, maar wie niet waagt wie niet wint. Steeds weer wist hij een rollende bas over het gegrom heen te gooien, en hij zette de toon voor tent 2, nadat Osuna naar mijn mening iets te slap bezig was geweest.

Bart Skils, inmiddels een halve resident op Awakenings, komt steeds meer aan bod op tijden dat hij het verdient. Nu weer op mainstage, en weer een stukje verder richting prime time.

De Wighnomy Brothers waren weer goed bezig qua drank, en gekkigheid. Muzikaal vond ik ze weer iets minder dan de laatste keer (Soulcialism) dat ik ze heb gehoord. Toen waren ze serieuzer bezig met de muziek, en minder opzichtig met de fles wodka en het maken van sfeer. Hun keuze op het festival was duidelijk, en voor mij aanleiding om de pannenkoeken op het festival terrein te proberen. Mijn complimenten voor de pannenkoeken trouwens.
Nu alweer was het aftellen begonnen, of tenminste, had ik alle dj’s die ik wilde horen, die ik nog niet gehoord had, nu wel gehoord, en was er ook tijd voor wat lichamelijke rust. Zip & Sammy Dee, oftewel Dimbiman & Sammy Dee, oftewel Pantytec begonnen sterk, maar vertelden een onsamenhangend verhaal in hun set, en konden mij niet genoeg boeien. Ze sloten af met de nieuwe Wagon Repair (04) van Mathew Johnsen: Return of the zombie bikers, en de afsluiting van Awakenings kon in stijl gemaakt worden. Karotte nam het roer over en liet zien dat de controle over jezelf en de controle over je draaitafels twee verschillende dingen zijn. Hij was een van mijn persoonlijke hoogtepunten, niet alleen omdat zijn enthousiasme nooit vervelend is maar altijd oprecht, en vaak zelfs grappig, maar ook omdat hij platen bijna feilloos kan mixen tussen alle gekkigheid door en daarbij komt dat zijn platenkeuze altijd erg sterk is. Stevigere house platen tot speelse vocalen tot melodieuze stukjes wisselden elkaar af en boeiden tot het einde van zijn set toen der Villalobos zich aan het opmaken was voor de werkelijke afsluiting.
Deze man die vaak aan de zijde van Hawtin te zien is, dan vaak een beetje wegvalt tegen het niveau van zijn bevriende collega, en de laatste keer op Awakenings in de Westergasfabriek een beetje eenzaam achter de dj booth stond, was nu helemaal in zijn sas door alle gekkigheid achter, voor en op de dj-booth. Af en toe viel het tempo een beetje weg, en mocht het van mij iets bozer en zwaarder, maar probeer Villalobos maar eens boos te maken. Ook hij vond de nieuwe Mathew Johnsen passen in zijn set, maar dan de andere kant.

Terwijl het vuurwerk op de mainstage losbarstte en Secret Cinema daar voor de afsluiting zorgde maakten wij ons op voor het ritje terug naar Sloterdijk, richting het centrum van Amsterdam om daar tot in de vroege uurtjes gezellig na te praten.

Awakenings 2005 was weer bijna helemaal geslaagd op een dik minpunt na. Het geluid van tent 2 was weer niet in orde, waar het eerdere jaren ook al niet in orde was, en het setjes van duurbetaalde dj’s en minder duurbetaalde dj’s niet ten goede komt. Dan maar een dj minder en een dikkere geluidsinstallatie.
Op naar het volgende lustrum!