Geen agenda. Tegenwind. By Ro, 16 June 2005

Ik fiets zo hard mogelijk tegen de wind in, maar hoe harder ik fiets, hoe harder het lijkt te waaien. De mensen die mij tegemoet fietsen, vliegen over het fietspad met of zonder handen, zonder daar enige vorm van moeite voor te doen. Ik heb het gevoel dat alle mensen die achter mij fietsen mee kunnen genieten van de onsamenhangende geluiden uit mijn koptelefoon zoals ik dat ook doe, terwijl ik die al op halve sterkte heb staan, maar er fietst niemand achter mij.
Iedereen fietst met de wind mee.
Misschien, als ik nu keihard achteruit fiets, vang ik eerdere geluiden uit mijn koptelefoon op, en kan ik zo mijn eigen loopje maken.
In welke tekenfilm ben ik nu weer beland?

Vanmorgen keek ik nog hoopvol naar het online weerbericht bij “weersverwachtingen en waarschuwingen,” zonder dat ik daar wijzer of bang van werd, en sprak even later hardop tegen mezelf in de spiegel in de badkamer terwijl de wind mij begroette door het kleine badkamerraampje die onze badkamer rijk is.

Ik zie er vast verwilderd uit.
Mijn rug is nu heel erg gekromd, het neigt naar aërodynamisch, maar het voelt krom.
Hoe lichter ik het voor mezelf maak, hoe moeilijker ik het krijg. Toen ik op de middelbare school 15 vakken moest halen haalde ik er 14. Maar ik kan heel goed begrijpen dat als je er maar 2 moet doen je er 1 niet haalt. Ik zet mijn versnelling een tandje hoger en trek een kop alsof ik een col van de eerste categorie aan het beklimmen ben. Af en toe spuug ik de vliegjes uit die allemaal rond mijn hoofd lijken te vliegen.
Ik probeer de potentiële suïcidale vliegjes te onderscheiden van de andere vliegjes, nog zo iets. Het blijkt dat het beter is om niet te kijken, want sinds ik kijk lijkt het alsof zij niet meer kijken en stijgt het aantal fatale botsingen met mijn ogen en mond exponentieel. Het gebeurt voordat ik het weet en als het is gebeurd weet ik niet wat er precies is gebeurd maar alleen dat het is gebeurd.
Als ik niet weet dat er hier überhaupt vliegjes vliegen in groepjes van zes miljoen, kom ik dit stukje ongeschonden door. Maar hoe vertel je jezelf dat iets er niet is, waarvan je zelf hebt ondervonden dat het er is?

Mijn ongeluk begon toen ik mezelf overtuigde dat onwetendheid zalig is, toen ik begon te weten, terwijl al wat ik wil het tegenovergestelde is. Ik laat het over me heen komen.

Ik probeer weg te dromen en hard te fietsen tegelijkertijd. Hier waar ik nu ben zijn er verkeersdrempels aangelegd, wat mij steeds van beiden belet. Ik hoor een meisje tegen een pitbull schreeuwen: “Laat los!” Nog zoiets.
Hier is het windstil.
Eindelijk kan ik lachen.