De week van Hawtin. Berlijn deel 2 (minimal en meer) By Ro, 18 July 2005

9 juli 2005. New Kids on Acid. Watergate. Berlijn.

Na een paar uurtjes slaap, werden we tegen het avondeten wakker, gelukkig, geheel tegen de plannen van een enthousiasteling die al rond twee uur in de middag naast zijn bed stond en zichzelf voor de gek hield helemaal fris te zijn. Eerst was het moeilijk, gelukkig waren de douches goed te doen in het hostel, en kon ik me zo voorbereiden op de avond en New Kids on acid in de Watergate aan de Spree.

In een stukje oost-Berlijn, wat veel weg had van de Jordaan, aten wij goed en lang. Onze serveerster deed heel erg haar best, lachte op de goede momenten, en werd daarvoor rijkelijk beloond. Daarna konden wij een avondwinkel niet weerstaan, alwaar de koude biertjes om onze aandacht riepen. Iets na twaalven, met de nodige vertraging, waren we er klaar voor: New Kids on Acid.

Na de moeite aan de deur van de avond ervoor bij de Weekend Club, was ik toch enigszins gespannen. In de gastenlijst rij, waar sommige genodigden zichzelf zagen voordringen, en ik na een editie van Voltt (februari 2004) mij niet meer genoodzaakt zag voordringers op hun onbeschofte gedrag te wijzen, was het even zuchten en slikken, maar voor we het wisten stonden we binnen. Warm. Gelukkig, in ieder geval voor dat moment en korte termijn, heeft de Watergate van een groot vlot, een terras gemaakt, en kon er daar uitgepuft worden als het binnen te warm werd. Op lange termijn echter, kan zich een hardnekkig kriebelhoestje ontwikkelen, met het risico je stem te verliezen, om vervolgens Extrema outdoor te missen omdat je bang bent afgesloten van de buitenwereld te zijn. Dit terzijde.

Binnen bleek er dus, naast het terras buiten, een boven en een beneden te zijn. Beneden stond eerder op de avond Zip warm te draaien, die wij als toeschouwer hebben bekeken. Later kon Kalabrese ons vermaken met diepere minimal, en zowaar konden de eerste danspasjes gemaakt worden. Boven was er nog vrij weinig te beleven, in verhouding tot de ongelofelijke hitte, en de slappe muziek. De gezelligheid was er niet minder om. Vooral beneden en buiten werd er volop gerookt, gedanst, gelachen en gesproken over de avond ervoor. Ik hoorde over de Panorama bar, en ik kon vertellen over de Weekend Club. De muziek was ondergeschikt aan al deze taferelen. Ata kon boven totaal niet boeien. Noch muzikaal, noch de show.
Show?
Beneden bereikte Sammy Dee in tegenstelling tot zijn wederhelft Zip enkele herinneringswaardige hoogtepunten.

Toen boven, de eerste zonnestraaltjes door het raampje achter de dj-booth, op kracht kwamen, was de man van Minimize to Maximize van de avond ervoor, er weer klaar voor, klaarblijkelijk fris, en met vrienden en vriendinnen. Monika Kruse, Miss Kittin, Troy Pierce, allen kwamen ze om te kijken naar een van de meestgevraagde dj-duo’s op dit moment: Richie Hawtin en Ricardo Villalobos.

Hawtin, de prof. Als altijd weer netjes op tijd, begon met de eerste zonnestraaltjes de set, een paar minuten later kwam Villalobos aan. Een liefdevolle omhelzing bij het weerzien van elkaar (zaterdagmiddag moesten ze nog in Glasgow aantreden) was het begin van hun set, en het begin van New Kids on Acid.
Hawtin mixte secuurder dan de avond tevoren, en Villalobos gaf tussen de verwoestende platenkeuze van Hawtin wat meer melodie in de muziek.
Ik was om zes uur ’s ochtends al redelijk aangetast in mijn fysieke gesteldheid, helemaal na een wilde vrijdagavond, maar eindelijk begon het treintje weer te lopen. De mannen hadden er weer zin in. Villalobos kon zijn dansje niet loslaten, Miss Kittin kon Hawtin niet loslaten, Troy Pierce de fles wodka niet, en zo was het weer naast al het muzikale genot ook weer een ontzettend leuke kijkattractie geworden. Sfeerverhogend. Dit keer geen Wagon Repair 4, maar 3 van Konrad Black, en een enkele andere bekende plaat in een set van 6 uur. Toen de toeristenbootjes op de achtergrond voorbij kwamen varen, stonden wij in een ontzettende hitte, die niemand meer iets uitmaakte, te genieten van de woeste klanken en mixkwaliteiten van Hawtin, en de heerlijke plaatjes van Villalobos, die elkaar weer maximaal op minimaal niveau aanvoelden. Iets na twaalven (!) vond Villalobos het mooi geweest, en trad Ata aan, om zo te delen in de volle glorie, waar hij als dj niks mee te maken had. Hij wisselde met Hawtin nog een paar platen af, maar al snel was het klaar, en kon ik sinds het licht was geworden, weer naar het terras buiten, zonder dat ik me zorgen hoefde te maken over te missen muzikaal genot.

De Nederlandse hoek op het terras was geveld. Maar juist dan, zittend en liggend, is het gezellig.
Op naar Club Visionaire! (deel 3)