De week van Hawtin. Berlijn deel 3 (Opladers en liefde) By Ro, 19 July 2005

10 juli. Special after. Club Visionaire. Berlijn

Een korte stop in het hostel was een goede uitkomst na een feest van twaalf uur, om even op te frissen en op adem te komen. De “special after” vond ik zonder special ook wel special, zelfs zonder dat ik daar überhaupt was geweest. De afgelopen achtenveertig uren waren zo gemoedelijk voorbij gegaan, en ik was zo onder de indruk van alles wat Berlijn te bieden had, zelfs naast de feesten ohne ende. Onze gezelligheid bleek ook ohne ende. Ik persoonlijk zat niet echt te wachten op nog meer intensief gedans, en halve mensen. Het park leek mij een goede uitkomst.
Zonnebril.
De taxi dumpte ons bij het Russische monument welke indrukwekkend groot en industrieel was. We verplaatsten ons per tien meter terwijl de zon op onze hoofden brandde.
Ik kon het niet laten om overal in een mierennest te gaan liggen, op momenten dat ik echt even wilde rusten. Ook dat is een weekend Berlijn: gedumpt worden door de taxichauffeur die ons net zo goed heel Berlijn door had willen rijden, gaan liggen bij het Russische monument in een mierenhoop, met zonnebril en Nijntje, maar totaal niet weten wat we nou precies hier deden en wat ons doel was.
Niet alles moet nut hebben.

We liepen langs de Spree richting de Watergate, langs enkele terrasjes voor verdwaalde Berliners, die hier voor zich uit staarden en luisterden naar bandjes die steeds een ander keyboard deuntje opzetten en vroegen om meezingen bij gebrek aan eigen kwaliteiten.
Niet veel verder –sinds het hostel een paar uur, kwamen we bij Club Visionaire, toen we eigenlijk dachten dat we naar muziek aan de overkant van de Spree liepen, toen productief denken niet meer in ons repertoire voorkwam.
Mijn tas werd bekeken bij binnenkomst, wat opviel, want tot die tijd was ik nog geen enkele keer gefouilleerd. Gelukkig kijken ze niet op van een paar opladers, en een boek over de liefde.
Opladers en liefde.
Alsof ze niet anders zagen in alle tassen.
Op de trap naar beneden had ik de tijd om te bedenken wat me allemaal stond te wachten, maar voor ik het wist zat ik in een overdekt gedeelte van een gezellig terrasje, aan het water, half onder een brug. Mensen dansten bescheiden, op het bescheiden volume. Men dronk en keek. Ik hoorde onduidelijker dan ooit tevoren in Duitsland muziek, en maakte op dat Hawtin aan het draaien was. Ik baande mij een weg door de gezelligheid, kwam overal gezichten uit de Watergate tegen, en belandde in de badkamer, met bar en halve dj-booth.
Richie Hawtin!
Ongelofelijk! Twee decks, een pioneer, en twee loodzware nachten, ochtenden achter de rug, kon deze man nog steeds de kracht vinden om platen uit te zoeken, en ze daarna op te leggen. En wat een keuze voor een special after op zondagmiddag vijf uur. Weer een andere set, weer andere platen. Dit keer niet ruig, wat misschien deels niet ruig overkwam door het geluid wat op dit tijdstip nog op een laag pitje stond, maar nog steeds streelden zijn vingers de low op zijn mengpaneetje, en balde hij zijn vuist nadat hij de bas er weer in gooide.
Analog 11 hoorde ik, en kocht ik de dag erna meteen. Voor de rest weer onbekende platen, veel gezelligheid, veel zon, en voor mij veel zitten. Ik kon me niet meer opladen voor meer danspasjes, en wilde ook verstandig kunnen zijn in deze omstandigheden. Na een uurtje genoten te hebben van de Club Visionaire, de badkamer met Hawtin, en iedereen die mee was, vond ik het mooi, en was het tijd om te slapen en een einde te maken aan het feestweekend Berlijn.
Rond 8 uur ging voor mij het licht uit in het hostel.

Een paar uurtjes daarna stond iedereen in onze kamer. De rest van de groep vond het ook mooi geweest. Een gezellige after babbel in het hostel, en een broodje donner van de toko naast het hostel, die vierentwintig uur per dag open is, was de afsluiting van het weekend.

Maandag, op ons gemak door Berlijn slenteren, platen luisteren en kopen, en zeer voldaan maar tegelijkertijd weemoedig terugkijken op dit geweldige weekend. Een gevoel wat ruim een week later nog steeds niet weg is.