Voltt! @ Stubnitz By Ro, 9 August 2005

Deze zomer stond er een speciale Voltt editie gepland, en wel op de Stubnitz. Deze boot uit Rostock is al sinds 1992 een varende attractie op het gebied van kunst en cultuur, en heeft al menig stad aangedaan om de bezoekers ervan in aanraking te brengen met deze boot, in een eigen cultureel jasje. Mijn jasje van afgelopen zaterdag was Voltt en het zat als gegoten!

De line-up was geheim, en men kon internationale allure verwachten. Al snel was bekend dat Villalobos zijn verjaardag op de Stubnitz zou vieren, nadat hij zaterdagmiddag samen met vriend en collega Richie Hawtin al in Spaarnwoude was neergestreken om Dance Valley te trakteren. Natuurlijk, een verjaardag vier je met goede vrienden die je kunnen helpen met het opdrinken van de champagne, het opeten van de taart en het draaien van goede plaatjes. Zodoende waren Hawtin en Luciano present op de Stubnitz, naast de vaste Voltt dj’s Bart Skils en Kostas Hom.


De Stubnitz voor Voltt bestond uit 2 zaaltjes (laderraum 4 en 1), en een bovendek, met een capaciteit van 350 man. De totale capaciteit van de boot is 500 man, dus het was aardig druk.
In het meest gezellige gedeelte van de boot, tegelijkertijd het gedeelte met het minste kijkplezier, opende Bart Skils de avond.
Weer wist hij de juiste platen op het juiste moment aan elkaar te plakken, en zo kwam Skils weer tot een geweldige set. De nieuwe minus (29) van Troy Pierce (Run) met Horse Nation opende het vervolg van zijn set, waarvan de volgende 55 minuten later op de avond op een promo cd’tje aan honderd gelukkigen werden weggegeven. Hij had twee platen nodig om de minus 29 om te draaien: Pheek – le Plan b, en Jabberjaw – I speak for some of that, en kwam toen tot “Contrary man,” de andere kant van diezelfde minus productie. Ook de Guido Schneider mix van een Plastikman productie die alleen als promo is uitgegeven liet Skils horen…en wij hoorden dat het goed was. De avond was goed begonnen. Toen Kostas Hom het roer over nam was het even tijd om te kijken wie er al in het grotere ruim waren gearriveerd: Richie Hawtin en Villalobos. Reden genoeg om even te blijven hangen.
Om naar het dek te gaan vanaf de “main” liep je achter en naast de dj omhoog, die trouwens met gaas, was gescheiden van de partypeople, wat dus betekende dat je goed kon bekijken wat de mannen aan het doen waren. Jammer genoeg was het geluid op die plek niet goed, wat ervoor zorgde dat je toch voor de dj ging staan op de “dansvloer” waar het immens druk was, en de indeling van dit ruim niet de gezelligheid bevorderde: er was een heel smal hoger middenstuk, en aan weerszijden lagere gedeeltes, waar je echt tegen de romp van het schip aan kon leunen. De dansvloer in drie stukken dus, waarvan je op de twee lagere gedeeltes niet in contact stond met de mannen die ons aan het vermaken waren, en als je eenmaal stond kon je met grootste moeite op een andere plek komen. (Ik moet niet vergeten dat we op een boot stonden, die vooral gemaakt is om boot te zijn, en geen dansvloer, toch vielen deze dingen mij op aan de indeling, en het effect wat het had op het feest.)

Villalobos zag er weer goed geleefd uit, alsof hij het weer erg naar zijn zin had. Toch kwam er van het draaien weer wat minder, een gevolg van zijn toestand? Hawtin echter, had zijn vuistje meegenomen en was niet weg te krijgen achter de Pioneer 1000, die ik trouwens voor het eerst zag op een feest, en welke me qua uiterlijk minder aanstaat dan de Allen & Heath. Gelukkig is feesten niet onlosmakend verbonden met het kijken naar een mixer.

Vanaf het moment dat Luciano binnenkwam vond ik dat de lijn in de set omlaag ging. Hawtin, Villalobos, en Luciano achter de draaitafels. Het klinkt erg leuk, maar ik had het gevoel dat bij hun de aandacht niet zozeer bij het draaien lag, maar meer bij de gezelligheid achter de tafels. Er werd veel gezeten, af en toe stond er iemand op en legde die een plaatje op. Na de stroomuitval van enkele minuten was het enthousiasme van Hawtin minder en het goede net iets minder goed dan eerst. Vaak vond ik de mixjes een beetje slap worden, en van het een op het andere moment zag ik Hawtin en Luciano ook niet meer staan, ondanks de aankondiging dat de eindtijd “till very late”zou zijn. De Nederlandse “till very late” blijkt zes uur ’s ochtends te zijn. Helaas heb ik de set van Skils in het andere gedeelte van de boot niet meer gehoord, aangezien ik het trio wat hoog voor me stond, magistrale dingen zag flikken in mijn hoofd, maar het misschien daarom niet in de buurt van mijn verwachtingen kwam. Skils schijnt de lijn die hij eerder de avond had gepakt niet meer losgelaten te hebben, en men kwam dan ook enthousiaster uit die kant van de boot dan bij ons waar de muziek langzaam wegstierf tot in het niets.

Ik heb gelachen, ik heb gesproken, ik heb geluisterd, ik heb gedanst, ik heb gekeken, ik heb gedronken, ik heb genoten. Het was leuk om de “mannen” weer achter de decks te zien, en Luciano had ook zeker vette platen meegenomen, maar puur voor de muziek hoefde je niet in het ruim te komen. Daarvoor moest je bij Skils zijn.

De volgende Voltt! speelt weer een thuiswedstrijd. In de Paradiso dus, met een Contexterrior labelnight. (Pheek, Sleeparchive, Jay Hayze, Troy Pierce e.a.)
We zijn erbij!