I Love Techno, voor de meeste technofans een absolute must. Ikzelf had me er nog nooit aan gewaagd. De verhalen over drukte en afgesloten zalen hadden me nooit echt doen warmlopen voor Europa's grootste techno feest. Maar zoals met zoveel dingen in het leven, je moet het een keer geprobeerd hebben en dus trok ook ik richting Gent afgelopen zaterdag.
Ik kwam om een uur of 11 binnen in de Switchroom, een grote zaal in het midden waar alle verdere zalen aan vast zitten. Even rondgekeken zag ik dat de groene en blauwe zaal reeds vol aangegeven werden en hey daar kwam ook gezellig de eerste brancard al voorbij. Een goed begin is het halve werk dus zijn we maar gelijk de gele zaal ingevlucht waar Luciano net aan zijn laatste klanken bezig was. Te weinig om over te oordelen maar hij kreeg een leuke ovatie in ieder geval. Hierna Villalobos waarvan zijn eerste plaatjes erg lekker klonken. Omdat ik wist dat ik na 1 uur de gele zaal niet echt meer uit zou komen en ik toch ook nog wel wat anders wilde zien besloten om even bij Steve Rachmad te gaan kijken.
Steve hield de Nederlandse eer hoog, heel erg hoog zelfs. Met heerlijke oude plaatjes stond hij een dampende technoset weg te geven die de gehele rode zaal op zijn kop zette. (filmpje) De anders redelijk ingetogen Rachmad stond zelf ook met plaatjes te zwaaien en te springen achter de decks, hij had het duidelijk ook zelf naar de zin. Na Rachmad terug gegaan naar de gele zaal alwaar Reinhard Voigt aan zijn live act zou beginnen. Waar hij eerder dit jaar op de Kompakt 100 party in Keulen de tent al afbrak, deed hij dat nu weer. De typische Kompakt sound gecombineerd met een springende en gek doende Voigt deed de gele zaal behoorlijk losgaan. (filmpje)
Na Voigt was het de beurt aan de main man in de Yellow room. Richie Hawtin kwam zijn kunsten vertonen en dat was gelijk goed te merken aan de drukte in de zaal. Richie gaf een minimal set weg voor het grote publiek. Voor zijn doen een beetje hard en plat. Ik miste de moeilijke diepe gelaagde platen en effecten waar Hawtin zo'n koning in is. Ik had het niet verwacht maar ben tijdens Hawtin toch stiekem even ergens anders gaan kijken.
Waar eerder op de avond, bij de Prodigy, de groene zaal nog letterlijk gevaarlijk vol was, kon er bij Antony Rother prima bewogen worden. De man die weer met zijn hele hebben en houwen op het podium stond gaf weer een formidabele show weg. De dikste electro klanken ondersteund door zijn eigen vocoder stemmen stuurde hij het publiek in. Rother is een absolute held! Weer terug gekomen in de gele zaal had Hawtin reeds het stokje overgegeven aan Michael Mayer. Mr Kompakt had heerlijke platen bij zich maar werd geteisterd door uitvallend geluid en draaitafels die naar niemand wilde luisteren. Dit haalde hem toch wel een beetje uit zijn set en Mayer was zichtbaar geiriteerd. Het laatste half uur vond ik zelf een beetje té minimaal, het tempo was er behoorlijk uit.
Ondanks de tegenslagen heb ik toch wel van Mayer genoten. Ik heb zeker een leuke avond gehad maar I Love Techno is toch niet helemaal mijn ding. Het is net even té groot en té druk. Ik denk ook dat mijn eerste keer gelijk mijn laatste is geweest.