Roderik Bratianu

De bus. Eigenlijk de bushalte.
Hij heeft een koffertje met wieltjes eronder waarmee buitengewoon handig te lopen is. Stom dat ik er niet zo een heb. Stoplicht.
"Welke kant moeten we op?"
"Die bushalte." En hij wijst naar een hoopje mensen die zich rondom een bordje hebben verzameld.
Als die mensen niet voor het bordje staan te wachten dan kan ik ook nog kijken wat erop staat. Haltetijden.
Ik betrap mezelf erop dat ik weet dat zij weten dat wat ik ook zie, het niks met de haltetijd te maken heeft, maar het meer dient als herkenningspunt dat hier inderdaad in ieder geval na en voor elkaar bussen langskomen die een afgesproken route zullen volgen.
Maar het geeft niet. Ik kijk toch.
Even later stap ik weg en schiet me geen enkele tijd binnen die ik net gezien zou hebben. Net als de kennismaking die eigenlijk alleen een handdruk is; vijf minuten later in gesprek met diezelfde persoon zit ik me vaak al af te vragen of het normaal is dat mensen over zichzelf in de derde persoon praten.
Ik gaf de bushaltetijdentabel een hand, maar veel zei het me allemaal niet.

We moesten eigenlijk drie bushaltes tot de onze, over een brede hoofdweg waardoor we het volgende bordje een stuk verderop al zagen staan.
Ik dacht nog: blijven staan of doorlopen naar de volgende halte, wetend dat stilstaan achteruitgang is.
Toen moest er een beslissing genomen worden: doorlopen en de bus missen.
Tijd: het lopen van bushalte naar bushalte. Eerst denk je dat het nuttig is om achterom te kijken, dan, als je bent aangekomen op het punt om niet meer achterom te kijken, raast de bus voorbij.
Tijd. Leven in het verleden, of denken aan de toekomst?

Wij vonden het belangrijk genoeg om bewust te kiezen in deze situatie, maar ook al was de keuze niet het kiezen waard dan hadden wij nog gekozen, immers, niet kiezen is ook een keuze.

Later op Duomo bestellen we 6 bier niet wetende dat ze bekers tappen van 0.4 liter. Toen ik erachter kwam dat deze werkelijkheid de onze was, was het te laat om denkbeeldige vrienden in het verhaal te betrekken om ons uit deze onaangename situatie te helpen.
Bijna tweeeneenhalve liter bier op de bar, ik heb twee handen vol, een rij die steeds groter wordt, en denkbeeldige vrienden die ons in de steek laten.
Hoe leg je in het Italiaans uit dat een treetje bijzonder handig is in situaties als deze?

Uiteindelijk lopen we door naar huis, hij op de weg, ik op de stoep vlak langs de bomen die hun werk doen als amsterdammertje voor de gemiddelde getikte Italiaanse chauffeur.
"Moet je kijken."
Ik quasi geinteresseerd: "Wat?"
Maar zijn opwinding bleek gemeend; hij had al een blaar op zn voet zo groot als de dwarsdoorsnede van een tennisbal, nu eentje zo groot als een knikker in de palm van zijn hand.
Toch maar goed dat ik mijn tas niet bij me heb.

Comments

  • Chris

    Chris

    28 July 2004

    Cool stukje weer Ro!
    Vol met waarheden en herkenbare situaties!

    Ik stond in Utrecht een keer op de bus de wachten met "een hoopje mensen rondom een bordje" het was 's ochtends vroeg en ik was blij dat ik mijn bus gehaald had want die kwam er gelijk aan. Met mijn rug naar de aanstormende bus loop ik naar de plek waar ik vermoed dat de deur zal stoppen, raast de bus voorbij! Vol onbegrip kijk ik de andere mensen aan, blijkt dat iedereen op de andere bus voor die halte staat te wachten…
    Ook mooi… 8-)

  • Heinos

    Heinos

    28 July 2004

    Vet stukkie Ro!

  • Paul Bergenh.

    Paul Bergenh.

    30 July 2004

    Ro, erg mooi stukje weer. Leuk dat je je van veel dingen bewust bent die ik gewoon voor lief neem…

    Eerst denk je dat het nuttig is om achterom te kijken, dan, als je bent aangekomen op het punt om niet meer achterom te kijken, raast de bus voorbij. Erg mooi beschreven!

    Vond je columns in het begin niet helemaal gepast maar kan ze nu steeds meer waarderen.

    Keep on going!

    Heb trouwens gisteren het nieuwe album van Ian Pooley (die naam vergeet jij nooit meer) snel beluisterd bij de Plato (juist, waar dat leuke meisje werkt) kon het niet echt waarderen. Net iets te hard-soulerig.

  • techno-indo

    10 August 2004

    swa bel even jooo

    de buitenwereld probeert je te bereiken

    hoop op je zelfmoord is me ontnomen door je onverwachte contact

    dan maar een biertje doen he

    remco

  • techno-indo

    10 August 2004

    en ik wil wat lezen over kreta

    de vreugde, glorie en minpunten verleven

    vertaal je gedachten maar lekker

    dag

Comments are closed